دانشنامه تاریخی
ساعت‌های هوشمند که در اوایل دهه 2010 پدیدار شدند، به یکی از بارزترین روندها در دنیای فناوری‌های پوشیدنی تبدیل شدند. این دستگاه‌های پیچیده شامل عملکردهای ساعت‌های سنتی و ویژگی‌های اسمارت‌فون‌های مدرن هستند. ساعت‌های هوشمند به کاربران این امکان را می‌دهند که فعالیت جسمانی خود را پیگیری کنند، اعلان‌ها را دریافت کنند، موسیقی را کنترل کنند و حتی وضعیت سلامت خود را زیر نظر داشته باشند.
ساعت‌های هوشمند توسعه طبیعی فناوری‌هایی بودند که به آرامی در زندگی روزمره مردم وارد می‌شدند. در ابتدا، مجموعه‌ای از ویژگی‌ها که برای تلفن‌های همراه در نظر گرفته شده بود، به تدریج با امکانات جدید گسترش یافت. افزایش محبوبیت اسمارت‌فون‌ها تقاضا برای دستگاه‌هایی را ایجاد کرد که می‌توانستند عملکرد "نمایشگر دوم" را ارائه دهند، که این خود باعث ایجاد ساعت‌های هوشمند شد.
اولین دستگاه‌هایی که نام "ساعت‌های هوشمند" را به خود اختصاص دادند، مدل‌هایی بودند که در اوایل دهه 2010 عرضه شدند. یکی از اولین این دستگاه‌ها می‌توانست مدل Pebble باشد که در سال 2012 عرضه شد. این مدل نتیجه یک کمپین موفق تامین مالی جمعی در پلتفرم کیک‌استارتر بود، که نشان‌دهنده علاقه‌ی بسیار به چنین گجت‌هایی بود.
Pebble امکانات اساسی مانند اعلان تماس‌ها و پیام‌ها و همچنین امکان پیگیری فعالیت‌های جسمانی را ارائه می‌کرد. این تجربه به عنوان مبنایی برای بسیاری از توسعه‌های آینده در این حوزه قرار گرفت.
با افزایش محبوبیت ساعت‌های هوشمند، شرکت‌های مختلف به سرعت نسخه‌های خود را از ساعت‌های هوشمند ارائه کردند. در سال 2013، سامسونگ Galaxy Gear را عرضه کرد که گام مهمی در توسعه ساعت‌های هوشمند بود. اما نسبت به Pebble، Galaxy Gear مدت زمان کمتری از باتری کار می‌کرد و دارای امکانات محدودی بود که باعث کاهش علاقه مصرف‌کنندگان شد.
در سال 2015، اپل اولین ساعت‌های هوشمند خود - Apple Watch - را عرضه کرد که به نارضایتی کاربران از مدل‌های قبلی پایان داد. Apple Watch دامنه وسیع‌تری از ویژگی‌ها را مثل نظارت بر سلامت، ناوبری GPS و امکان نصب برنامه‌های شخص ثالث ارائه داد. این کار توانست تعداد زیادی از کاربران را جذب کرده و روندهای جدیدی را در بازار ساعت‌های هوشمند شکل دهد.
ساعت‌های هوشمند نه تنها عملکردهای اعلان را اجرا می‌کردند، بلکه برنامه‌های متنوعی را نیز ارائه می‌دادند. کاربران می‌توانستند تمرینات خود را پیگیری کنند، ضربان قلب خود را زیر نظر داشته باشند، سطح استرس را کنترل کنند و حتی داده‌هایی درباره خواب خود جمع‌آوری کنند. برنامه‌های مخصوص ساعت‌های هوشمند به سرعت در حال توسعه بودند، که این امر امکان ایجاد اکوسیستمی را فراهم می‌آورد که به طور قابل توجهی مفید بودن دستگاه را افزایش می‌داد.
یک جنبه مهم عملکرد، تعامل با سایر دستگاه‌ها بود. بسیاری از ساعت‌های هوشمند امکان کنترل محتوای چندرسانه‌ای در اسمارت‌فون‌ها و حتی دستگاه‌های خانگی را ارائه می‌دادند. کاربران می‌توانستند موسیقی را کنترل کرده، عکس بگیرند و حتی درب‌ها را به‌طور از راه دور باز کنند و از گجت‌های متصل به اینترنت استفاده کنند.
با افزایش علاقه به سلامت و تناسب اندام در جامعه، ساعت‌های هوشمند به ابزاری مهم برای ردیابی فعالیت‌های جسمانی و وضعیت سلامت تبدیل شدند. مدل‌هایی مانند Fitbit و Garmin بر روی ویژگی‌های تخصصی برای ورزشکاران تمرکز داشتند، از جمله چندین حالت تمرین و تحلیل عملکرد.
آینده ساعت‌های هوشمند به توسعه فناوری‌هایی مانند هوش مصنوعی و واقعیت افزوده وابسته است. پیش‌بینی می‌شود در سال‌های آینده شاهد دستگاه‌های هوشمندتر باشیم که می‌توانند به رفتارهای کاربران سازگار شوند، الگوریتم‌هایی که قادر به ارائه توصیه‌های شخصی‌سازی شده و بهبود کیفیت زندگی کلی دارند.
ساعت‌های هوشمند به بخشی جدایی ناپذیر از پیشرفت‌های فناوری در دهه 2010 تبدیل شده‌اند. آن‌ها سادگی استفاده و مجموعه ویژگی‌هایی را که به طور قابل توجهی امکانات کاربران را گسترش می‌دهد، در اختیار می‌گذارند. نقش آن‌ها در فضای دیجیتال و تقاضا برای چنین دستگاه‌هایی تنها در حال افزایش است و آینده وعده‌دهنده فناوری‌ها و نوآوری‌های بیشتری در این زمینه است.