دانشنامه تاریخی
غنا، که در ساحل غربی آفریقا واقع شده است، در پایان قرن پانزدهم به موضوع علاقه استعماری قدرت‌های اروپایی تبدیل شد. با این حال، در قرن نوزدهم بود که بریتانیا کنترل خود را بر این منطقه تثبیت کرد که تأثیر قابل توجهی بر ساختار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی آن گذاشت. دوره کنترل بریتانیا تا کسب استقلال در سال ۱۹۵۷ ادامه داشت.
در ابتدا پرتغالی‌ها در قرن پانزدهم به کاوش در سواحل غنا پرداختند، اما به زودی سایر قدرت‌های اروپایی از جمله بریتانیایی‌ها به آنها پیوستند که به دنبال کنترل تجارت طلا و برده‌ها بودند. در سال ۱۸۲۱، بریتانیا به طور رسمی از تأسیس یک مستعمره در سواحل غنا، که به عنوان سواحل طلا شناخته می‌شود، خبر داد. مقامات استعماری شروع به ایجاد ساختارهای اداری و قانونی کردند که به تقویت کنترل آنها بر جمعیت محلی کمک کرد.
تحت کنترل بریتانیا، اقتصاد غنا تغییرات قابل توجهی را تجربه کرد. مقامات بریتانیایی سیستم‌های مالیاتی جدیدی را معرفی کردند که بار مالی بر دوش جمعیت محلی گذاشت. یکی از اهداف اصلی سیاست اقتصادی، توسعه بخش صادرات، به ویژه کشاورزی بود. محصولات اصلی صادراتی شامل کاکائو، روغن نخل و قهوه بود.
بریتانیا همچنین زیرساخت‌ها را توسعه داد و راه‌آهن‌ها و جاده‌ها را ساخت، که به بهبود حمل و نقل کالاها کمک کرد. با این حال، منافع این تغییرات عمدتاً به نفع اداره مستعمراتی و بازرگانان اروپایی بود، در حالی که جمعیت محلی تنها مزایای محدودی دریافت کردند.
حکومت بریتانیا به تغییرات اجتماعی قابل توجهی در غنا منجر شد. مقامات استعماری سیستم آموزشی را معرفی کردند، اما این سیستم بیشتر به آموزش زبان‌ها و فرهنگ‌های اروپایی به جمعیت محلی متمرکز بود که اغلب با شیوه‌های سنتی محلی در تضاد بود. تحصیلات تنها برای بخش کوچکی از جمعیت، به ویژه برای فرزندان خانواده‌های نخبه قابل دسترسی شد.
علاوه بر این، معرفی مسیحیت نیز تأثیر عمیقی بر فرهنگ‌ها و ادیان محلی گذاشت. مبلغین مدارس و بیمارستان‌هایی تأسیس کردند که به بهبود سطح آموزش و بهداشت کمک کرد، اما همچنین به بروز تعارضاتی با باورها و شیوه‌های سنتی منجر شد.
مقامات بریتانیایی نسبت به اعتراضات سیاسی تحملی نشان ندادند. رهبران محلی که سعی در حفظ قدرت خود داشتند، اغلب با سرکوب مواجه می‌شدند. یکی از برجسته‌ترین قیام‌ها، قیام آسنته در سال ۱۹۰۰ بود که در آن مردم علیه کنترل استعماری اعتراض کردند. این قیام، هرچند سرکوب شد، نقطه عطف مهمی در تاریخ مقاومت در برابر استعمار بود.
در پاسخ به سرکوب سیاسی، مقامات استعماری کنترل خود را بر مناطق افزایش دادند و شهرستان‌های اداری را تأسیس کردند و سیستم حکومت محلی را ایجاد کردند، اما اختیارات واقعی همچنان در دست مقامات بریتانیایی باقی ماند.
پس از جنگ جهانی دوم، در غنا مخالفتی علیه حکومت استعماری شکل گرفت. در سال ۱۹۴۷، حزب کنگره غنا تأسیس شد که خواهان استقلال و حقوق جمعیت محلی بود. چهره‌های برجسته این جنبش شامل رهبرانی مانند کواومه نکرومه بودند که به نماد مبارزه برای آزادی کشور تبدیل شدند.
از دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰، اعتراضات، اعتصابات و تظاهرات گسترده‌ای آغاز شد که خواهان خودمختاری و حقوق بیشتر بودند. تحت فشار جمعیت محلی و جامعه بین‌المللی، بریتانیا سرانجام توافق کرد که استقلال را به غنا بدهد.
در سال ۱۹۵۷، غنا به نخستین کشور آفریقایی تبدیل شد که از حکومت استعماری استقلال کسب کرد. این رویداد نماد مهمی برای سایر کشورها بود که در حال مبارزه برای آزادی بودند. با این حال، میراث حکومت استعماری همچنان در اقتصاد، سیاست و ساختار اجتماعی کشور حس می‌شود. مشکلات ناشی از رفتارهای استعماری، مانند نابرابری و وابستگی اقتصادی، همچنان موضوعاتی مهم در زمان حاضر هستند.
دوره کنترل بریتانیا در غنا تأثیر عمیقی در تاریخ کشور به جا گذاشت. علیرغم عواقب منفی حکومت استعماری، مردم غنا موفق شدند متحد شوند و به استقلال دست یابند که گامی مهم در مسیر خودگردانی و توسعه بود. بررسی این دوره برای درک وضعیت کنونی غنا و جایگاه آن در سیاست جهانی کلیدی است.