دانشنامه تاریخی
رادار، یا رادیولوکاسیون، یکی از مهم‌ترین فناوری‌های قرن بیستم است که نه تنها نظامی‌گری بلکه پروازهای غیرنظامی، حمل و نقل دریایی و تحقیقات هواشناسی را دستخوش تغییرات کرد. هدف اصلی رادار شناسایی اشیا در فاصله‌های دور با استفاده از امواج رادیویی است. در این مقاله تاریخچه اختراع رادار، توسعه آن و تأثیر آن بر حوزه‌های مختلف بررسی می‌شود.
در دهه 1930، دانشمندان شروع به درک پتانسیل امواج رادیویی برای شناسایی اشیا کردند. اولین قدم‌ها به سوی ایجاد رادار در پس‌زمینه توسعه سریع ارتباطات رادیویی و همچنین فناوری‌های مربوط به تولید و انتقال فرکانس‌های رادیویی برداشته شد. در این زمان، تحقیقات در زمینه تابش الکترومغناطیسی و تعاملات آن با محیط اطراف به طور فعال انجام می‌شد. توسعه فناوری‌های مایکروویو نیز نقش مهمی در بهبود آینده رادار داشت.
یکی از نقاط کلیدی در تاریخ رادار اختراع دستگاهی در سال 1935 توسط فیزیکدان انگلیسی جان لودج بِرون است که می‌تواند به عنوان پیش‌زمینه رادارهای مدرن تلقی شود. او دستگاهی طراحی کرد که قادر به ارسال سیگنال‌های رادیویی بود که از اشیا بازتاب می‌یافتند و به عقب برمی‌گشتند و این امر امکان تعیین موقعیت آنها را فراهم می‌کرد. این فناوری که به نام رادار بازتابی شناخته می‌شود، افق‌های جدیدی را برای هوانوردی نظامی و غیرنظامی گشود.
پس از اولین آزمایش‌ها در بریتانیا، چندین کشور شروع به انجام تحقیقات خود در زمینه رادار کردند. به عنوان مثال، در آلمان کار بر روی رادار به صورت همزمان با مراحل توسعه انگلیسی انجام می‌شد و به سرعت دانشمندان آلمانی سیستم‌های راداری خود را ایجاد کردند. توسعه‌های مشابهی نیز در ایالات متحده آمریکا انجام شد، جایی که دانشمندانی مانند راسل وارثینگتون و کلاーク مکزول بر روی بهبود جنبه‌های مختلف فناوری راداری کار می‌کردند.
با شروع جنگ جهانی دوم، رادار به ابزار اصلی شناسایی اهداف هوایی و دریایی تبدیل شد. این فناوری به طور قابل توجهی کارایی دفاع هوایی را افزایش داد و به نظامیان این امکان را داد که هواپیماهای دشمن را از فواصل دور شناسایی کنند و اخطارهای به‌موقع درباره حملات احتمالی ارائه دهند. استفاده از رادار به ویژه در عملیات نظامی در دریا حائز اهمیت بود - رادارهای کشتی‌های جنگی میزان بالایی از حفاظت در برابر حملات زیردریایی‌ها و کشتی‌های دشمن را تامین می‌کردند.
پس از پایان جنگ، رادار از حوزه نظامی فراتر رفت و به طور گسترده‌ای در هوانوردی غیرنظامی و دیگر صنایع مورد استفاده قرار گرفت. پروازهای هوایی به لطف استفاده از رادار برای کنترل ترافیک هوایی و جلوگیری از حوادث، ایمن‌تر شدند. فناوری رادار همچنین در هواشناسی مورد استفاده قرار گرفت که برای ردیابی تغییرات اقلیمی و هشدار درباره شرایط جوی نامساعد به کار می‌رود.
از زمان اختراع رادار، این فناوری دستخوش تغییرات و بهبودهای قابل توجهی شده است. رادارهای مدرن می‌توانند در نواحی مختلف فرکانسی کار کنند و قادر به شناسایی اشیا با دقت بالا هستند. سیستم‌های داپلر توسعه یافته‌اند که امکان تعیین سرعت حرکت اشیا را فراهم می‌کنند و همچنین رادار بازتابی مصنوعی که برای ایجاد تصاویر دقیق از سطح زمین به کار می‌رود.
اختراع رادار در سال 1935 به عنوان یک رویداد مهم در تاریخ علم و فناوری به شمار می‌رود. این فناوری نه تنها به طور قابل توجهی رویکردها به امنیت و دفاع را تغییر داد، بلکه در زندگی غیرنظامی به طرز گسترده‌ای کاربرد یافت. رادار به تکامل خود ادامه می‌دهد و به حوزه‌های جدید مانند فناوری‌های بدون سرنشین، سیستم‌های حمل و نقل هوشمند و نظارت بر محیط زیست وارد می‌شود.