دانشنامه تاریخی
اقتصاد پاراگوئه یک سیستم پیچیده است که در شرایط تغییرات سیاسی و اجتماعی مختلف توسعه یافته است. از زمان استقلال خود در سال 1811، کشور دوره‌های عدم ثبات سیاسی را تجربه کرده است، اما در دهه‌های اخیر به رشد اقتصادی پایدار دست یافته است. داده‌های اقتصادی پاراگوئه، علیرغم اندازه کوچک و جمعیت آن، نتایج مثبتی را در زمینه کشاورزی، انرژی و تجارت خارجی نشان می‌دهند. با این حال، کشور با تعدادی چالش اقتصادی نیز مواجه است، از جمله فقر، نابرابری و وابستگی به صادرات کشاورزی.
پاراگوئه کشوری با اقتصاد در حال توسعه است که کشاورزی نقش اصلی را بازی می‌کند و همچنین صنعت و بخش خدمات نیز نقش مهمی در اقتصاد دارند. تولید ناخالص داخلی کشور در سال‌های اخیر نشان‌دهنده رشد است و با وجود نوسانات در بازارهای خارجی و چالش‌های داخلی، نرخ‌های مثبتی دارد. بر اساس داده‌های اخیر، تولید ناخالص داخلی پاراگوئه در سال 2023 حدود 16 میلیارد دلار آمریکا بوده است. رشد اقتصادی کشور به شدت به عواملی مانند افزایش قیمت‌های جهانی محصولات کشاورزی و منابع انرژی و همچنین مصرف داخلی و تجارت خارجی وابسته است.
بخش کشاورزی همچنان پایه‌گذار اقتصاد باقی می‌ماند و حدود 20% از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد. این کشور محصولاتی مانند سویا، گوشت، ذرت و شکر را صادر می‌کند. در سال‌های اخیر، توسعه صنعت را نیز شاهد بوده‌ایم که به طور فزاینده‌ای متنوع می‌شود و شامل متالورژی، تولید سیمان و همچنین فرآوری محصولات کشاورزی است. بخش خدمات در حال رشد است و حوزه‌هایی مانند خدمات مالی، حمل و نقل و ارتباطات را در بر می‌گیرد.
کشاورزی در اقتصاد پاراگوئه جایگاه مرکزی دارد که ناشی از شرایط آب و هوایی مناسب و اراضی وسیع قابل استفاده برای کشاورزی است. اراضی کشاورزی بیش از نیمی از کل زمین‌های کشور را تشکیل می‌دهند. پاراگوئه یکی از بزرگترین تولیدکنندگان سویا در جهان است و همچنین بازیگر مهمی در بازار گوشت و غلات می‌باشد.
سویا یکی از مهم‌ترین کالاهای صادراتی است و پاراگوئه در میان کشورهای صادرکننده سویا یکی از بالاترین رتبه‌ها را دارد. این کشور همچنین صادرکننده مهمی از گوشت، به ویژه گوشت گاو است که بخش مهمی از اقتصاد ملی را تشکیل می‌دهد. علاوه بر این، پاراگوئه به طور فعال محصولاتی مانند ذرت، نیشکر و دانه‌های آفتابگردان را کشت می‌کند. این کالاهای کشاورزی نقش مهمی در تأمین تجارت خارجی ایفا می‌کنند و بر تراز پرداخت‌ها تأثیر می‌گذارند.
ویژگی کشاورزی تجاری پاراگوئه، درجه بالای مکانیزاسیون و اتوماسیون تولید کشاورزی است که باعث رشد بهره‌وری و افزایش رقابت‌پذیری در بازارهای بین‌المللی می‌شود. با این حال، این بخش با مشکلاتی مانند تغییرات اقلیمی، قطع درختان و مسائل اجتماعی مانند شرایط کار و حقوق مالکین زمین و کارگران مواجه است.
پاراگوئه منابع قابل توجهی در زمینه انرژی، به ویژه در حوزه هیدروانرژی دارد. این کشور از رودخانه‌های پاراگوئه و اوروگوئه برای تولید برق استفاده می‌کند، از جمله در بزرگترین نیروگاه آبی آمریکای جنوبی — ایتایپو. این نیروگاه مقدار قابل توجهی انرژی تولید می‌کند که بخش عمده‌ای از آن به کشورهای همسایه مانند برزیل و آرژانتین صادرات می‌شود. انرژی هیدروالکتریکی منبع اصلی انرژی برای پاراگوئه است و بیش از 80% از نیاز انرژی داخلی کشور را تأمین می‌کند.
پاراگوئه همچنین به طور فعال با کشورهای همسایه در بخش انرژی همکاری می‌کند و نقش مهمی را در امنیت انرژی آمریکای جنوبی ایفا می‌کند. صادرات برق یکی از منابع درآمد قابل توجه برای کشور است. علاوه بر این، در سال‌های اخیر کشور در حال توسعه منابع انرژی جایگزین، مانند انرژی خورشیدی و بادی است که ممکن است وابستگی به نیروگاه‌های برق آبی را کاهش دهد و وضعیت زیست‌محیطی را بهبود بخشد.
اقتصاد پاراگوئه به شدت به تجارت خارجی وابسته است. کالاهای اصلی صادراتی این کشور شامل سویا، گوشت، ذرت، شکر و همچنین چوب و منسوجات است. پاراگوئه یکی از بزرگترین صادرکنندگان سویا و گوشت در جهان است که کشور را به بازیگر مهمی در بازارهای کشاورزی جهانی تبدیل می‌کند.
بزرگترین شرکای تجاری پاراگوئه شامل برزیل، آرژانتین، اتحادیه اروپا و چین هستند. برزیل و آرژانتین کشورهایی هستند که پاراگوئه با آنها تجارت می‌کند و همچنین دارای مرز مشترک هستند. این کشورها محصولات کشاورزی و همچنین برق را از پاراگوئه خریداری می‌کنند. در عین حال، پاراگوئه به طور فعال محصولات را به اروپا و چین صادرات می‌کند که به تنوع بخشیدن به منابع درآمد خارجی کمک می‌کند.
با وجود افزایش صادرات، پاراگوئه با مشکلاتی مانند وابستگی به قیمت‌های جهانی کالاهای کشاورزی و نیاز به تنوع اقتصاد مواجه است. نوسانات در بازارهای جهانی، مانند افت قیمت سویا یا گوشت، می‌تواند تأثیر منفی بر اقتصاد کشور داشته باشد. با این حال، پاراگوئه در تلاش است تا استقلال اقتصادی خود را تقویت کند و به طور فعال صنایع جدیدی مانند تولید کود، فرآوری محصولات کشاورزی و فناوری اطلاعات را توسعه دهد.
با وجود رشد اقتصادی پایدار، پاراگوئه یکی از کشورهایی با سطح بالای فقر در آمریکای لاتین باقی مانده است. بر اساس داده‌های بانک جهانی، حدود 25% از جمعیت کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند و بخش قابل توجهی از جمعیت با دسترسی به آموزش با کیفیت، خدمات بهداشتی و حمایت اجتماعی مشکلاتی برخوردار هستند.
نابرابری نیز همچنان یک مشکل جدی باقی مانده است، که علت اصلی آن تمرکز منابع زمینی در دستان قسمت کوچکی از جمعیت است. در حالی که جمعیت روستایی همچنان در کسب‌وکارهای بزرگ کشاورزی کار می‌کنند و سطح زندگی پایینی دارند، بیشتر ثروت در دست نخبگان متمرکز است که منجر به تنش‌های اجتماعی می‌شود. مقامات پاراگوئه در حال کار بر روی اصلاحات در حوزه اجتماعی هستند که به بهبود آموزش، بهداشت و شرایط زندگی، به ویژه در مناطق روستایی می‌پردازند.
اقتصاد پاراگوئه به رغم چالش‌های قابل توجهی که با آن مواجه است، به توسعه خود ادامه می‌دهد. بخش‌های اصلی همچنان شامل کشاورزی، انرژی و صنعت هستند که رشد تولید ناخالص داخلی و توسعه تجارت خارجی را تضمین می‌کنند. با این حال، کشور باید به مسائل فقر، نابرابری اجتماعی و وابستگی به کالاهای کشاورزی رسیدگی کند. استفاده از فناوری‌های جدید در کشاورزی تجاری، توسعه منابع انرژی جایگزین و تنوع اقتصاد به پاراگوئه کمک خواهد کرد تا با چالش‌ها روبرو شود و موقعیت‌های خود را در صحنه جهانی تقویت کند.