دانشنامه تاریخی
تاریخ کامرون به زمان‌های باستان برمی‌گردد، زمانی که سرزمین‌های آن به‌وسیله قبایل مختلفی که میراث فرهنگی غنی را به جا گذاشتند، مسکون بود. اولین شواهد فعالیت‌های انسانی در این سرزمین‌ها به اوایل دوره پارینه‌سنگی تعلق دارد، تقریباً ۳۰,۰۰۰ سال پیش. قدیمی‌ترین کشفیات باستان‌شناسی در ناحیه رودخانه بنوئه کشف شده است، جایی که آثار شکارچیان و گردآورندگان که شامل ابزارها و وسایل ساده‌ای برای آماده‌سازی غذا و شکار هستند، دیده شده است.
در دوران باستان، این سرزمین‌ها شامل مناظر متنوعی بودند، ازجمله جنگل‌های انبوه، کوه‌ها و دشت‌ها که به توسعه روش‌های مختلف زندگی کمک می‌کرد. در حالی که برخی قبایل سبک زندگی کوچ‌نشینی را دنبال می‌کردند، دیگران شروع به اسکان دائمی کردند و اولین جوامع را شکل دادند. تحقیقات باستان‌شناسی وجود اردوگاه‌های باستانی با ابزارهای سنگی و استخوانی و همچنین اشکال اولیه سفالگری را آشکار کردند که گویای رشد فرهنگ‌های دستی در این منطقه است.
در حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد، اولین جوامع کشاورزی در سرزمین کامرون شکل گرفتند. ظهور سبک زندگی دائمی نقطه عطفی در توسعه تمدن کامرون بود. اولین سکونتگاه‌ها به طور فعال به کشت دانه‌ها و تاجری مشغول بودند که منجر به تأمین منبع غذایی پایدارتر و افزایش جمعیت شد. انتقال به کشاورزی همچنین به قبایل امکان داد تا فناوری‌های جدیدی را به کار ببرند، مانند ابزارهای کشاورزی ابتدایی که کار خاک‌ورزی را کارآمدتر ساخت.
دام‌های اهلی نقش مهمی در کشاورزی باستانی کامرون ایفا کردند. در مراحل اولیه سکونت، ساکنان کامرون گاو، بز و گوسفند پرورش می‌دادند که به توسعه تجارت با قبایل همسایه کمک کرد. این انتقال به یک شکل پیچیده‌تر از اقتصاد، به جوامع نوپای کامرون اجازه داد تا سکونتگاه‌های مستحکم بسازند و با مناطق نزدیک تجارت کنند.
حدود ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد، کامرون یکی از اولین نواحی در مرکز آفریقا شد که متالورژی در آن توسعه یافت. کشف و گسترش آهن نقطه عطف مهمی بود، زیرا به صنعتگران محلی این امکان را داد تا ابزارهای مستحکم‌تر و بادوام‌تری بسازند. ابزارهای آهنی و سلاح‌ها به طور قابل توجهی کارآمدی کشاورزی و شکار را افزایش داد و همچنین مزیت‌هایی در درگیری‌های نظامی فراهم کرد.
علاوه بر متالورژی، سایر صنایع دستی نیز در سرزمین کامرون به طور فعال توسعه یافت، مانند سفالگری و بافندگی. مصنوعات گلی با الگوهای منحصر به فرد، گویای پیشرفت مهارت‌های هنری و نمادهای قبایل مختلف بود. تکنیک‌های بافندگی نیز به سطح بالایی رسید که امکان تولید کالاهای بافته‌شده با الگوهای پیچیده را فراهم می‌کرد که اغلب در مراسم‌های مذهبی استفاده می‌شد.
در آستانه میلاد مسیح، ساختارهای اجتماعی پیچیده‌تر و اتحادیه‌های سیاسی در سرزمین کامرون شکل گرفتند. در ناحیه دریاچه چاد، در شمال بخش کنونی کامرون، دولت اولیه‌ای به نام ساو وجود داشت که به خاطر سازه‌های معماری و هنر خود شناخته شده بود. فرهنگ ساو با فناوری‌های پیشرفته ساخت مشخص می‌شد که این موضوع در آثار تاریخی و ویرانه‌های شهرهای باستانی مشهود است.
دولت ساو برای چند قرن وجود داشت و یکی از اولین نمونه‌های حکومت مرکزی در مرکز آفریقا به‌شمار می‌رفت. ساو با نواحی همجوار ارتباط داشتند که به تبادل فرهنگی و توسعه تجارت کمک کرد. آنها به کشاورزی، ماهی‌گیری و صنایع دستی مشغول بودند و نقش مهمی در تجارت منطقه‌ای، که ارتباطاتی با شمال آفریقا و تمدن‌های دیگر برقرار می‌کرد، ایفا کردند.
در قرن پنجم میلاد، منطقه کامرون شاهد موج‌های مهاجرتی بود، زمانی که قوم‌های بانتو به سرزمین آن مهاجرت کردند. این‌ها کشاورزان و صنعتگران ماهری بودند که با خود روش‌های جدید کشاورزی و ساختارهای اجتماعی به ارمغان آوردند. بانتو عمدتاً نواحی جنوبی و مرکزی کامرون را مسکون کردند و تأثیر آنها تا به امروز احساس می‌شود.
گسترش بانتو بر جوامع محلی تأثیر گذاشت، از جمله بر نقشه زبانی و فرهنگی منطقه. بانتو سازمان اجتماعی جدیدی و روش‌های کشاورزی را معرفی کردند که به توسعه بیشتر جوامع کشاورزی کمک کرد. آنها از سیستم‌های پیچیده‌ای برای چرخش کشت استفاده کردند که به باروری زمین‌ها امکان بازسازی می‌داد و تولید غذا را پایدارتر می‌کرد.
قبایل باستانی کامرون به شیوه‌های معنوی توجه ویژه‌ای داشتند که شامل پرستش ارواح طبیعی و نیاکان بود. مراسم‌ها و جشن‌ها که اغلب در تپه‌های مقدس یا جنگل‌ها برگزار می‌شدند، بخش مهمی از زندگی جوامع بودند. این مراسم‌ها شامل قربانی‌ها و رقص‌هایی بودند که نشان دهنده‌ی قدردانی از خدایان برای محصول، شکار موفق یا حفاظت از بلایا بودند.
باور به نیروهای معنوی طبیعت همچنین در هنر انعکاس می‌یافت. مجسمه‌ها و ماسک‌های ritual که از چوب و استخوان ساخته شده بودند، نمادهای ارواح نگهبان را نشان می‌دادند. آنها در آئین‌هایی که با چرخه‌های زندگی مانند تولد، بالغ شدن، ازدواج و مرگ مربوط بودند، مورد استفاده قرار می‌گرفتند. این آئین‌ها پیوندهای اجتماعی را در جامعه تقویت کرده و ارزش‌های سنتی را حفظ می‌کردند.
از اوایل قرن میلادی، کامرون به یکی از گره‌های مهم در مسیرهای تجاری که مرکز و غرب آفریقا را به هم متصل می‌کرد، تبدیل شد. از طریق کامرون مسیرهایی وجود داشت که کالاهایی از شمال و شرق آفریقا، ازجمله نمک، ادویه، پارچه و فلزات به این منطقه می‌آمد. این روابط تجاری ارتباطات بین فرهنگ‌های مختلف را تقویت کرده و به رشد تنوع و توسعه فناوری‌ها کمک کرد.
کامرون با تمدن‌های پیشرفته‌تر در این منطقه، مانند پادشاهی‌های باستانی غرب آفریقا و دولت‌ها در سرزمین کنونی سودان، تعامل داشت. تأثیر این فرهنگ‌ها بر سنت‌ها، دین و سازمان اجتماعی محلی مشهود بود. از طریق تجارت و تماس با سایر ملت‌ها، کامرون عناصری از نوشتن و مدیریت را به‌دست آورد که بعدها به تشکیل اولین دولت‌های متمرکز کمک کرد.
تاریخ باستانی کامرون سرشار از تنوع فرهنگی است و نشان‌دهنده‌ی چگونگی شکل‌گیری و توسعه تمدن‌های اولیه در این منطقه است. از اولین سکونتگاه‌های شکارچیان و گردآورندگان تا اتحادیه‌های سیاسی اولیه و ظهور جوامع سازمان‌یافته - هر مرحله تأثیر شگرفی به جا گذاشته است. امروز کامرون کشوری است که به ریشه‌های باستانی و میراث فرهنگی خود افتخار می‌کند که در سنت‌ها و آداب و رسوم ملت‌های معاصر ساکن در این سرزمین مشهود است.