دانشنامه تاریخی
کامرون از اواخر قرن نوزدهم تحت مدیریت استعماری بود، ابتدا آلمان و سپس بعد از جنگ جهانی اول به دو منطقه فرانسوی و بریتانیایی تقسیم شد. حکمرانی استعماری تأثیر سنگینی بر جامعه کامرون گذاشت و دسترسی به تحصیل، منابع اجتماعی و اقتصادی را محدود کرد و نابرابری اجتماعی را تشدید کرد. ظهور روشن‌فکران تحصیل‌کرده، افزایش آگاهی ملی و تأثیر جنبش‌های ضد استعماری بین‌المللی به بیداری روح ملی کامرونی‌ها کمک کرد.
در سال 1948، اولین حزب سیاسی کامرون — "اتحاد مردم کامرون" (SNC) تأسیس شد. حزب علیه حکمرانی استعماری فرانسوی و بریتانیایی ایستادگی کرد و خواستار استقلال کامل و اتحاد تمام مناطق کامرون بود. رهبر حزب، روبن ام نیوبه، به نماد مبارزه ضد استعماری تبدیل شد و حمایت گسترده‌ای از مردم و جامعه بین‌المللی جلب کرد. SNC به طور فعال خواستار استقلال شده، علیه کار اجباری، توزیع عادلانه منابع و بهبود شرایط زندگی کامرونی‌ها ایستاده بود.
اداره استعماری فرانسوی به فعالیت‌های SNC با سرکوب‌های شدید پاسخ داد، فعالیت‌های این حزب را غیرقانونی اعلام کرده و رهبران آن را دستگیر کرد. سرکوب‌ها شامل دستگیری‌ها، شکنجه، تخریب روستاها و پیگرد اعضای SNC بود. وضعیت در سال 1955 وخیم‌تر شد، زمانی که در کامرون شورش‌های مسلحانه علیه حکمرانی فرانسوی آغاز شد. در پاسخ، مقامات فرانسوی سرکوب‌ها را تشدید کردند و سعی کردند تمایلات ملی‌گرایی را سرکوب کنند.
ارتش فرانسه عملیات‌های نظامی متعددی علیه حامیان SNC انجام داد که منجر به قربانی شدن هزاران نفر از جمعیت غیرنظامی شد. با وجود سرکوب‌ها، جنبش استقلال همچنان در حال رشد بود و مبارزه برای آزادی اولویت بسیاری از کامرونی‌ها شد. سرکوب‌های ضد استعماری نارضایتی را تشدید کرد و عزم مردم را برای دستیابی به استقلال تقویت کرد.
تحت فشارهای بین‌المللی، فرانسه در اواخر دهه 1950 مجبور به بازنگری در سیاست‌های خود در کامرون شد. در سال 1956، کامرون به وضعیت خودمختاری دست یافت که این امر امکان تاسیس دولت و پارلمان خود را فراهم کرد. اصلاحات سیاسی به رهبران محلی این امکان را داد تا کشور را مدیریت کرده و آن را برای استقلال کامل آماده کنند.
در سال 1960، بخش فرانسه‌ای کامرون به طور رسمی استقلال خود را به دست آورد و به جمهوری کامرون تبدیل شد. احمدو احمدو نخستین رئیس‌جمهور کشور شد و مسیر ثبات و اتحاد ملت را اتخاذ کرد. با این حال، جمهوری جدید با چالش‌های مربوط به درگیری‌های داخلی و تفاوت‌های منطقه‌ای و همچنین نیاز به بازسازی اقتصادی که تحت فشار استعماری بود، روبرو شد.
کامرون بریتانیایی به شمالی و جنوبی تقسیم شد که به عنوان بخشی از نیجریه بریتانیایی اداره می‌شد. با این حال، در میان ساکنان کامرون بریتانیایی نیز تمایلات ضد استعماری فزونی می‌یافت. آنها خواستار خودمختاری و اتحاد با جمهوری کامرون بودند. در سال 1961، یک رفراندوم برگزار شد که در آن ساکنان شمال و جنوب کامرون به سرنوشت آینده خود رای دادند.
بر اساس نتایج رفراندوم، کامرون شمالی تصمیم به پیوستن به نیجریه گرفت و کامرون جنوبی انتخاب کرد که با جمهوری کامرون متحد شود. در اکتبر 1961، اتحاد صورت گرفت که منجر به تأسیس جمهوری فدرال کامرون شد. این رویداد قدم مهمی در شکل‌گیری یک دولت مستقل واحد بود، هرچند که سوالات حل‌نشده‌ای درباره تفاوت‌های مدیریت و فرهنگ بین شمال و جنوب کشور باقی ماند.
پس از کسب استقلال، احمدو احمدو کار خود را برای ثبات کشور و ساخت اقتصاد جدید آغاز کرد. یکی از اولین قدم‌ها تقویت دولت مرکزی و ادغام مناطق مختلف بود که این کار به دلیل تفاوت‌های فرهنگی، زبانی و مذهبی کار آسانی نبود. احمدو همچنین با ضرورت سرکوب باقی‌مانده‌های جنبش ضد استعماری مواجه بود، به ویژه در میان حامیان SNC که همچنان خواستار دموکراسی کامل و اصلاحات بودند.
در اقتصاد کامرون تأکید بر توسعه کشاورزی و استخراج معادن بود که می‌توانست منابع ارزی را تأمین کند. دولت احمدو به طور فعال در تلاش بود تا زیرساخت‌ها را مدرن کرده و سرمایه‌گذاری‌های خارجی را برای تثبیت اقتصاد جذب کند. با وجود تضادهای داخلی، کشور به تدریج استقلال خود را تقویت کرده و در عرصه بین‌المللی موفقیت‌هایی به دست آورد.
نبرد برای استقلال تأثیر عمیقی بر کامرون گذاشت و میراث قابل توجهی در زندگی سیاسی و اجتماعی کشور به جا گذاشت. جنبش ضد استعماری به تأسیس یک دولت مستقل منجر شد، اما مشکلات حل‌نشده‌ای که با نابرابری اجتماعی، عدم ثبات اقتصادی و اختلافات سیاسی مرتبط بود، باز گذاشت. تقسیم‌بندی به مناطق فرانسوی و بریتانیایی بر سطح فرهنگی و اداری تأثیر گذاشت و زمینه‌ساز درگیری‌های آینده شد.
تضادها بین جمعیت انگلیسی‌زبان و فرانسوی‌زبان که از دوران استعماری آغاز شد، تأثیر زیادی بر ثبات سیاسی کشور گذاشت. این تضادها همچنان بر کامرون تأثیر می‌گذارد، زیرا هر دو جامعه با موانع فرهنگی و زبانی مواجهه دارند که بر سیاست داخلی و توسعه اجتماعی تأثیر می‌گذارد.
مبارزه ضد استعماری پایه‌گذار هویت ملی کامرون و اساس ساختار سیاسی کشور را تشکیل داد. قهرمانی‌های روبن ام نیوبه و دیگر رهبران جنبش ضد استعماری در یاد مردم کامرون به عنوان مثال‌هایی از استقامت و عزم جزم در مسیر آزادی باقی مانده است. تأثیر این رویدادها در نهادهای سیاسی و اجتماعی کنونی که همچنان با توجه به تجربه نبرد برای استقلال در حال توسعه هستند، مشهود است.
استقلال کامرون نماد آغاز یک عصر جدید برای کل کشور است. این امر امکان رشد اجتماعی و اقتصادی را فراهم کرد و شرایطی را برای شکل‌گیری جامعه مدنی که به دنبال برابری و رونق بود، ایجاد کرد. امروز نبرد برای استقلال هنوز یک عنصر مهم از تاریخ ملی و پایه‌ای برای تقویت وحدت و ثبات کامرون باقی مانده است.
نبرد برای استقلال کامرون یک فرایند پیچیده و طولانی بود که کشور را به آزادی از فشار استعماری رساند. تاریخ جنبش ضد استعماری، تلاش‌های رهبران سیاسی و حمایت مردم نقش کلیدی در شکل‌گیری کامرون مستقل ایفا کرد. امروز کامرون به عنوان یک دولت مستقل به توسعه خود ادامه می‌دهد، یاد گذشته را حفظ کرده و به آینده می‌نگرد. نبرد برای آزادی اثری دائمی در تاریخ کامرون به جا گذاشته و نمونه‌ای مهم از استقامت و تلاش برای عدالت برای همه نسل‌ها است.