دانشنامه تاریخی
استقلال آرژانتین مرحله‌ای مهم در تاریخ این کشور است که در اوایل قرن نوزدهم آغاز شد و با اعلام رسمی استقلال در سال ۱۸۱۶ به پایان رسید. این فرایند پیچیده و چندوجهی بود که شامل عوامل داخلی و خارجی و همچنین تلاش برای خودمختاری از سوی گروه‌های مختلف جمعیت بود.
پیش‌نیازهای تمایل به استقلال آرژانتین را می‌توان از پایان قرن هجده‌ام ردیابی کرد. در این زمان، مستعمرات اسپانیایی در آمریکای لاتین تحت تأثیر ایده‌های روشنگری و همچنین نمونه‌های جنبش‌های استقلال در سایر نقاط جهان، مانند ایالات متحده آمریکا، قرار داشتند. تأثیر این ایده‌ها کریول‌ها — نسل‌خوردگان اروپایی که در مستعمرات متولد شده بودند — را به مبارزه برای حقوق خود و استقلال از متروپل تشویق کرد.
علاوه بر این ایده‌ها، عوامل اجتماعی و اقتصادی نیز نقش مهمی ایفا کردند. تاج اسپانیا کنترل شدیدی بر اقتصاد مستعمرات اعمال می‌کرد و تجارت را محدود و مالیات‌ها را افزایش می‌داد. این امر نارضایتی در میان ساکنان محلی را به همراه داشت که خواهان کنترل بیشتر بر منابع و مدیریت خود بودند.
در سال ۱۸۰۸، یک رویداد مهم روی داد که وضع سیاسی در منطقه را تغییر داد. ناپلئون بناپارت، اسپانیا را تصرف کرد و این باعث بحران مشروعیت قدرت در مستعمرات اسپانیایی شد. بسیاری از کریول‌های محلی فرصتی برای آغاز مبارزه برای استقلال دیدند. در سال ۱۸۱۰، یک شورش انقلابی در بوینس آیرس رخ داد که منجر به تأسیس اولین اداره دولتی محلی — اولین دولت هُنتای میهن‌پرستان شد.
این رویداد کاتالیزوری برای جنبش‌های انقلابی بعدی در سرتاسر کشور شد. در سال ۱۸۱۱، کریول‌ها شروع به ایجاد هُنتاهای مختلفی کردند که علیه سلطه اسپانیایی‌ها حرکت می‌کردند و خواستار خودمختاری و استقلال بودند.
جنگ استقلال آرژانتین فرایند پیچیده و طولانی بود که از سال ۱۸۱۰ تا ۱۸۱۶ به طول انجامید. در طول جنگ، نبردها و درگیری‌های متعددی میان نیروهای اسپانیایی و نیروهای میهن‌پرست، که عمدتاً از کریول‌ها و قبایل بومی محلی تشکیل شده بودند، رخ داد.
یکی از شخصیت‌های کلیدی در مبارزه برای استقلال، ژنرال مانوئل بلگرانو بود که در چندین نبرد مهم رهبری ارتش میهن‌پرستان را بر عهده داشت. دیگر رهبر برجسته خوزه د سان‌مارتین بود که بعداً نقش مهمی در استقلال سایر کشورهای آمریکای جنوبی، مانند شیلی و پرو ایفا کرد.
در سال ۱۸۱۶، پس از سال‌ها مبارزه و درگیری، تصمیم به اعلام استقلال در کنگره توکمان گرفته شد. در ۹ ژوئیه ۱۸۱۶، نمایندگان از استان‌های مختلف اعلامیه استقلال را امضا کردند که آرژانتین را آزاد از سلطه اسپانیایی اعلام کرد. این روز اکنون به عنوان روز استقلال آرژانتین جشن گرفته می‌شود.
اعلامیه استقلال گام مهمی نه تنها برای آرژانتین، بلکه برای کل آمریکای لاتین بود، زیرا الهام‌بخش سایر کشورها برای مبارزه برای حقوق و استقلال خود از استعمارگران اروپایی شد.
پس از اعلام استقلال، آرژانتین با مشکلات داخلی و خارجی زیادی مواجه شد. در کشور، مناقشات میان گروه‌های مختلف آغاز شد که منجر به جنگ‌های داخلی شد. طرف‌های اصلی درگیر، فدرالیست‌ها بودند که به دنبال خودمختاری استان‌ها بودند و یونیترالیست‌ها که خواستار یک دولت مرکزی قوی بودند.
در دهه ۱۸۲۰، آرژانتین همچنان با بی‌ثباتی سیاسی مواجه بود که توسعه کشور را دشوار می‌کرد. علیرغم این مشکلات، استقلال آغازگر فرایند تشکیل ملت آرژانتین بود و کشور شروع به یکپارچگی در جامعه بین‌المللی کرد.
استقلال آرژانتین مرحله‌ای مهم در تاریخ این کشور و تمام آمریکای لاتین بود. این فرایند که شامل تغییرات اجتماعی و سیاسی بود، پایه‌گذار شکل‌گیری هویت آرژانتینی و توسعه آینده دولت شد. همچنین قدرت تمایل به آزادی و خودگردانی را نشان داد که همچنان مردم سرتاسر جهان را الهام می‌بخشد.
جشن روز استقلال در ۹ ژوئیه، نماد وحدت ملی و افتخار به دستاوردهایی است که در مبارزه برای آزادی به دست آمده است. این روز یادآور اهمیت استقلال و اهمیت تاریخ در شکل‌دهی به آینده است.