دانشنامه تاریخی
دوره استعمار در تاریخ آرژانتین زمان اولیه قرن شانزدهم را در بر می‌گیرد، زمانی که کاوشگران اسپانیایی برای اولین بار به قاره آمریکای جنوبی آمدند و تا اوایل قرن نوزدهم، زمانی که کشور استقلال خود را به دست آورد. این دوره زمان تغییرات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مهمی بود که جامعه معاصر آرژانتین را شکل داد.
نخستین کاوشگران اسپانیایی، مانند خوان دیه‌گو د آلماگرو و هرنان کورتس، در اوایل دهه 1530 به آمریکای جنوبی رسیدند. با این حال، توجه بیشتر بر روی مناطق ثروتمندتر، مانند پرو متمرکز بود. آرژانتین تا سال 1536 نسبتاً خالی از سکنه بود، زمانی که اسپانیایی‌ها نخستین سکونتگاه را در بوینس آیرس تأسیس کردند. با این حال، این سکونتگاه به زودی به دلیل درگیری با قبایل محلی abandoned شد.
در سال 1776، مقامات اسپانیایی و vice-kingdom ریودلاپلاتا را ایجاد کردند که شامل اراضی مدرن آرژانتین، اروگوئه، پاراگوئه و بولیوی می‌شود. این اقدام با هدف تقویت کنترل اسپانیایی‌ها در منطقه و توسعه تجارت انجام شد. مرکز اداری جدید، بوینس آیرس، به یک بندر تجاری کلیدی تبدیل شد که مستعمرات اسپانیایی را به اروپا وصل می‌کرد.
اقتصاد آرژانتین در دوره استعمار عمدتاً بر پایه کشاورزی و دامداری استوار بود. اسپانیایی‌ها شروع به توسعه روش‌های جدید کشاورزی کردند و تکنولوژی‌ها و دانه‌های اروپایی را با خود آوردند. محصولات، مانند گندم و نیشکر، به کالاهای صادراتی اصلی تبدیل شدند.
علاوه بر این، دامداری بخش مهمی از اقتصاد بود، به‌ویژه در پامپاس، جایی که گله‌های بزرگی از دام‌های بزرگ زندگی می‌کردند. دامداری نه تنها جمعیت محلی را با گوشت و پوست تأمین می‌کرد، بلکه به عنوان پایه‌ای برای صادرات به اروپا نیز عمل می‌کرد.
ساختار اجتماعی آرژانتین در دوره استعمار، سلسله‌مراتبی و مبتنی بر تفاوت‌های طبقاتی بود. در بالای هرم اجتماعی، مستعمره‌نشینان اسپانیایی و نسل‌های آنها، که به آنها "کریول" گفته می‌شود، قرار داشتند. در پایین‌تر جامعه، متیس‌ها (نسل‌های اسپانیایی و بومی) و همچنین بومی‌ها و بردگان آفریقایی قرار داشتند.
با وجود این، کريول‌ها شروع به توسعه یک خودآگاهی ملی خاص کردند که نقش مهمی در جنبش‌های آینده برای استقلال ایفا کرد. نارضایتی آنها از قدرت اسپانیایی، مالیات‌های بالا و محدودیت‌های تجاری با گذر زمان افزایش یافت.
کلیسای کاتولیک نقش کلیدی در زندگی آرژانتین در دوره استعمار ایفا کرد. این کلیسا نه تنها مراسم مذهبی را برگزار می‌کرد، بلکه یک نهاد مهم در تأثیرگذاری بر آموزش و زندگی اجتماعی نیز بود. مبلغان تلاش‌های فعالی را در میان بومی‌ها انجام دادند تا آنها را به کاتولیسیسم تبدیل کنند.
تأثیر فرهنگ اروپایی نیز در معماری، هنر و زبان احساس می‌شد. زبان اسپانیایی به زبان اصلی تبدیل شد و سنت‌های محلی و زبان‌ها به تدریج تحت فشار فرهنگ استعمار از بین رفتند. با این حال، عناصر فرهنگ بومی هنوز هم حفظ شده و بر آداب و رسوم محلی تأثیر می‌گذارند.
در اواخر قرن هجدهم، شورش‌های سیاسی و اجتماعی در امپراتوری اسپانیا آغاز شد که آرژانتین را نیز تحت تأثیر قرار داد. در ابتدا، این به صورت شورش‌های کريول‌ها علیه قدرت اسپانیایی بروز کرد. در سال 1810، جنبش انقلابی در بوینس آیرس اتفاق افتاد که به تأسیس نخستین اداره محلی انجامید و آغازگر مبارزه برای استقلال شد.
از 1810 تا 1816، جنگ‌های استقلال در آرژانتین جریان داشت که در آن فراکسیون‌ها و ارتش‌های مختلفی شرکت داشتند. در سال 1816، اعلامیه استقلال امضا شد که گامی مهم در مسیر ایجاد یک دولت مستقل بود.
دوره استعمار در آرژانتین اثر عمیقی بر تاریخ کشور گذاشت. این دوره پایه‌گذار شکل‌گیری ساختار اجتماعی، اقتصاد و فرهنگ آن بود. تأثیر استعمار اسپانیایی هنوز هم در جامعه معاصر آرژانتین احساس می‌شود و مبارزه برای استقلال مرحله‌ای مهم در شکل‌گیری هویت آرژانتینی به شمار می‌رود.
مطالعه دوره استعمار کمک می‌کند تا بهتر نه فقط تاریخ آرژانتین، بلکه روابط پیچیده میان استعمارگران و بومی‌ها را که همچنان بر فرهنگ و سیاست معاصر کشور تأثیر می‌گذارد، درک کنیم.