دانشنامه تاریخی
دوره آنگلوساکسون در تاریخ بریتانیا، که زمان آن از قرن پنجم تا یازدهم میلادی را در بر می‌گیرد، مرحله‌ای مهم در شکل‌گیری کشورهای مدرن بریتانیا به شمار می‌رود. در این دوره، قبایل آلمانی آنگل‌ها، ساکس‌ها و یوت‌ها به قلمرو انگلستان امروزین حمله کردند و تعداد زیادی از پادشاهی‌های کوچک را تشکیل دادند که هرکدام به دنبال تسلط بودند. موضوع مهم این زمان ادغام پادشاهی‌های آنگلوساکسون بود که در نهایت منجر به ایجاد یک پادشاهی واحد انگلستان شد. این فرآیند طولانی و پیچیده بود و شامل عوامل نظامی، سیاسی و فرهنگی متعددی بود.
پادشاهی‌های اولیه
در آغاز دوره آنگلوساکسون، در قلمرو انگلستان چندین ده پادشاهی کوچک وجود داشت. معروف‌ترین آن‌ها وِسکس، مرسیا، نورثامبریا، شرق انگلستان، اسکس، ساسکس و کنت بودند. این پادشاهی‌ها بر اساس اتحادیه‌های قبیله‌ای تشکیل شدند و در ابتدا ارتباطات سیاسی ضعیفی بین یکدیگر داشتند.
هرکدام از این پادشاهی‌ها به دنبال گسترش قلمرو و نفوذ خود بودند که منجر به جنگ‌ها و درگیری‌های مداوم می‌شد. در این دوره، مرسیا نقش مهمی ایفا کرد و، در قرن هشتم تحت حکومت پادشاه اوفا، به نیروی پیشرو در جنوب و مرکز انگلستان تبدیل شد. اوفا استحکامات مانند «دِیبه اوفا» را برای حفاظت از مرزها و تقویت قدرت خود بنا کرد.
صعود وِسکس
با وجود تسلط مرسیا در قرن هشتم، پادشاهی وِسکس شروع به تقویت مواضع خود کرد. در قرن نهم، پادشاهان وِسکس، مانند اگبرت و آلفرد بزرگ، به طور فعال شروع به گسترش املاک خود کردند و در برابر حملات وایکینگ‌ها که در آن زمان تمام پادشاهی‌های آنگلوساکسون را تهدید می‌کردند، مقاومت کردند.
آلفرد بزرگ، پادشاه وِسکس، نقش کلیدی در ادغام آنگلوساکسون‌ها ایفا کرد. پس از چندین پیروزی بر وایکینگ‌ها، از جمله نبرد ادینگتون در سال 878 میلادی، او با رهبر وایکینگ‌ها گوترووم صلح برقرار کرد و مرز بین قلمروهای آنگلوساکسون و دانمارکی را تعیین نمود. آلفرد همچنین چندین اصلاحات را اجرا کرد، از جمله ایجاد نیروی دریایی و تقویت شهرها که به تقویت مواضع وِسکس به عنوان پادشاهی پیشرو کمک کرد.
ادغام در زمان اثلستاین
پس از مرگ آلفرد بزرگ، وراث او فرایند ادغام را ادامه دادند. اثلستاین به ویژه نقش مهمی در این زمینه ایفا کرد و به عنوان اولین پادشاه انگلستان متحد شناخته می‌شود. اثلستاین در سال 924 بر تخت نشست و چندین کمپین نظامی موفق علیه وایکینگ‌ها و پادشاهی‌های کلتیک برگزار کرد که به او این امکان را داد تا کنترل را بر تمام قلمرو انگلستان مدرن برقرار سازد.
در سال 937، اثلستاین در نبرد برونانبرگ پیروزی را به دست آورد که قدرت و اعتبار او به عنوان حاکم تمام انگلستان را تحکیم کرد. پس از این پیروزی، اثلستاین خود را "پادشاه تمام بریتانیا" اعلام کرد که نماد اتمام فرایند ادغام پادشاهی‌های آنگلوساکسون بود.
تأثیر وایکینگ‌ها
با وجود ادغام پادشاهی‌های آنگلوساکسون، تهدید ناشی از وایکینگ‌ها از بین نرفت. در قرن یازدهم، موج جدیدی از حملات دانمارکی‌ها آغاز شد و در سال 1016، پادشاه کْنود بزرگ حاکم انگلستان شد و آن را با دانمارک و نروژ ادغام کرد. سلطنت کْنود تا سال 1035 ادامه داشت و پسران او تا سال 1042 به حفظ تاج ادامه دادند.
با این حال، پس از مرگ آخرین پادشاه دانمارکی انگلستان، ادوارد اعتراف، آخرین نماینده دودمان آنگلوساکسون، دوباره انگلستان را تحت سلطه خود ادغام کرد. اما مرگ او در سال 1066 به فتح نرماندی انگلستان منجر شد که پایان دوره آنگلوساکسون در تاریخ این کشور را رقم زد.
نتیجه‌گیری
فرایند ادغام پادشاهی‌های آنگلوساکسون پیچیده و طولانی بود و شامل چندین قرن می‌شد. این شامل نبرد برای قدرت بین پادشاهی‌های مختلف، مقاومت در برابر تهدیدات خارجی از جمله وایکینگ‌ها و دانمارکی‌ها و همچنین اصلاحات سیاسی و پیروزی‌های نظامی بود. شخصیت‌های کلیدی در این فرایند، حکام برجسته‌ای مانند آلفرد بزرگ و اثلستاین بودند که نه تنها موفق به دفاع از استقلال پادشاهی‌های خود شدند، بلکه بنیادهای یک دولت انگلستان واحد را بنا کردند.
با وجود فتح موقت دانمارکی‌ها، پادشاهی‌های آنگلوساکسون در قرن یازدهم به نوعی یک نهاد دولتی واحد تبدیل شدند که با چالش‌های داخلی و خارجی متعددی دست و پنجه نرم کردند. این ادغام به عنوان مرحله‌ای مهم در تاریخ انگلستان به شمار می‌رفت که زمینه را برای توسعه بیشتر کشور در دوره‌های میانه و مدرن فراهم کرد.