دانشنامه تاریخی
تاریخ لوکزامبورگ از أزمان قدیم آغاز می‌شود، زمانی که این سرزمین توسط قبیله‌های سلتی ساکن بود. در قرن اول میلادی، رومیان این اراضی را فتح کردند و در اینجا مستعمرات و قلاع خود را ایجاد کردند. لوکزامبورگ، به عنوان یک محل استراتژیک مهم، به دلیل قرارگیری آن در تقاطع مسیرهای تجاری اهمیت یافت.
در قرن نهم، لوکزامبورگ بخشی از امپراتوری کارولینگی شد. در سال 963، کنت زیگفرید قلعه لوکزامبورگ را تأسیس کرد که این شروع تشکیل یک کنت نشین مستقل بود. با گذشت زمان، لوکزامبورگ به مقام دوک‌نشینی رسید و به یک بازیگر مهم در بازی سیاسی اروپا تبدیل شد.
از اواسط قرن چهاردهم، لوکزامبورگ به یک مرکز قدرت مهم تبدیل شد، به لطف دودمان والوا. در سال 1354، پادشاه چک و امپراتور امپراتوری مقدس روم، کارل IV، لوکزامبورگ را به مقام دوک‌نشینی ارتقا داد. این امر به توسعه اقتصادی و فرهنگی آن کمک کرد.
در قرن شانزدهم، لوکزامبورگ تحت کنترل اسپانیا قرار گرفت. این باعث بروز بسیاری از درگیری‌های نظامی و محاصره‌ها شد، اما علیرغم این، کشور هویت خود را حفظ کرد. در اواخر قرن هفدهم، لوکزامبورگ تحت سلطه فرانسه در دوران سلطنت لویی XIV قرار گرفت.
پس از جنگ‌های ناپلئونی و کنفرانس وین در سال 1815، لوکزامبورگ مقام دوک‌نشین بزرگ را به دست آورد. این کشور به عنوان یک کشور بی‌طرف شناخته شد، که به آن اجازه داد تا از درگیری‌های بزرگ در اروپا در قرن نوزدهم خودداری کند. با این حال، این موضوع لوکزامبورگ را از تنش‌های سیاسی بین قدرت‌های همسایه نجات نداد.
در طول جنگ‌های جهانی اول و دوم، لوکزامبورگ توسط آلمان اشغال شد. پس از جنگ جهانی دوم، این کشور یکی از بنیانگذاران اتحادیه اروپا و ناتو شد، که به ترمیم اقتصادی و سیاسی آن کمک کرد.
امروزه لوکزامبورگ یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان با سطح بالای زندگی است. این کشور به خاطر فرهنگ چندملیتی و اقتصاد پررونق خود شناخته می‌شود، که در آن مالیات، فناوری و نهادهای اروپایی نقش مهمی ایفا می‌کنند.
تاریخ لوکزامبورگ داستانی از مبارزه برای استقلال، تنوع فرهنگی و ادغام اروپایی است. این کشور کوچک اما مهم همچنان نقش مهمی را در سیاست و اقتصاد اروپا ایفا می‌کند.