دانشنامه تاریخی
ویتنام کشوری است با میراث فرهنگی و زبانی غنی، جایی که زبان نقشی کلیدی در شکل‌گیری هویت ملی ایفا می‌کند. زبان رسمی ویتنام، زبان ویتنامی است که به خانواده زبانی آسترونزیایی تعلق دارد. در این مقاله به ویژگی‌های زبان ویتنامی، فونتیک، دستور زبان، واژگان و تأثیر زبان‌های دیگر پرداخته می‌شود.
زبان ویتنامی به خاطر سیستم تنالی آن شناخته شده است که شامل شش لحن می‌باشد. هر لحن معنای کلمه را تغییر می‌دهد و حتی تغییرات کوچک در تلفظ می‌تواند منجر به تغییر معنی شود. برای مثال، کلمه «ما» می‌تواند به معنای «شبح»، «مادر»، «اسب» و معانی دیگر بر اساس لحن باشد. این امر زبان ویتنامی را برای یادگیری خارجی‌ها دشوار می‌کند، زیرا لازم است که صداها و زبان بدن به دقت بازتولید شوند.
دستور زبان زبان ویتنامی از دستور زبان بسیاری از زبان‌های دیگر متفاوت است. زبان ویتنامی فاقد سیستم صرف است که ساختار جملات را ساده می‌کند. کلمات معمولاً به ترتیب «فعل - فاعل - مفعول» قرار می‌گیرند. برای مثال، «من برنج می‌خورم» به «Tôi ăn cơm» ترجمه می‌شود، که در آن «Tôi» به معنای «من»، «ăn» به معنای «می‌خورم»، و «cơm» به معنای «برنج» است. زبان ویتنامی از شمارش‌گرها نیز استفاده می‌کند که در هنگام شمارش اشیاء به‌طور اجباری استفاده می‌شوند. برای مثال، «سه کتاب» به صورت «ba quyển sách» خواهد بود، که در آن «quyển» شمارش‌گر کتاب‌ها است.
واژگان زبان ویتنامی بسیار متنوع است و شامل بسیاری از وام‌واژه‌ها از زبان‌های چینی، فرانسوی و انگلیسی می‌باشد. ویتنامی‌ها از بسیاری از کاراکترهای چینی استفاده می‌کنند، به ویژه در ادبیات و علم، که نشان‌دهنده تأثیر فرهنگی عمده چین است. وام‌واژه‌های فرانسوی به دلیل حکمرانی استعماری ظاهر شدند و بسیاری از کلمات مربوط به فرهنگ و زندگی روزمره ریشه‌های فرانسوی دارند. به عنوان مثال، کلمات «bánh mì» (نان) و «cà phê» (قهوه) از زبان فرانسوی وارد شده‌اند. اخیراً زبان انگلیسی نیز تأثیرگذار بوده است، به ویژه در زمینه فناوری و تجارت.
زبان ویتنامی به سه گویش اصلی تقسیم می‌شود: گویش شمالی (هانوئی)، گویش مرکزی و گویش جنوبی (سایگونی). هر یک از این گویش‌ها دارای ویژگی‌های خاصی در تلفظ، واژگان و حتی دستور زبان هستند. گویش شمالی به عنوان استاندارد در نظر گرفته می‌شود، زیرا هانوی، پایتخت ویتنام، در شمال واقع شده است. گویش مرکزی معمولاً کمتر رسمی تلقی می‌شود، در حالی که گویش جنوبی با تلفظی نرم‌تر و عبارات منحصر به فرد مشخص می‌شود. علیرغم تفاوت‌ها، سخنرانان تمام گویش‌ها می‌توانند یکدیگر را درک کنند، اگرچه گاهی اوقات مشکلاتی در ارتباط وجود دارد.
زبان ویتنامی به طور جدایی‌ناپذیری با سنت‌های فرهنگی کشور مرتبط است. بسیاری از عبارات و جملات مبتنی بر رویدادهای تاریخی و شیوه‌های فرهنگی هستند. برای مثال، ویتنامی‌ها از اصطلاحات مختلفی بسته به سن و وضعیت اجتماعی گوینده استفاده می‌کنند، که اهمیت سلسله مراتب و احترام را در جامعه نشان می‌دهد. این امر در نحوه خطاب ویتنامی‌ها به یکدیگر با استفاده از اصطلاحاتی که به سن و وضعیت اجتماعی اشاره می‌کنند، تجلی می‌یابد.
فناوری‌های مدرن و جهانی شدن تأثیری بر زبان ویتنامی دارند. با افزایش دسترسی به اینترنت و رسانه‌های جمعی، تغییراتی در شیوه استفاده از زبان به ویژه در بین جوانان مشاهده می‌شود. اصطلاحات اینترنتی، وام‌واژه‌های انگلیسی و واژگان جدید به بخشی از گفتگوی روزمره تبدیل می‌شوند. این امر تغییراتی را در زبان ایجاد می‌کند، اما ویتنامی‌ها تلاش می‌کنند هویت زبانی خود را حفظ کنند، که اهمیت میراث فرهنگی را تأکید می‌کند.
زبان عنصر مهمی در فرهنگ و هویت ویتنام است. ویژگی‌های زبانی ویتنام، مانند سیستم تنالی، عدم وجود صرف و واژگان غنی، محیط زبانی منحصر به فردی ایجاد می‌کند. گویش‌ها، احترامات و تأثیر زبان‌های دیگر تنوع زبان ویتنامی را شکل می‌دهند. با وجود چالش‌ها و تغییرات مدرن، ویتنامی‌ها به زبان و میراث فرهنگی خود افتخار می‌کنند که زبان را به ابزاری مهم در حفظ هویت ملی تبدیل می‌کند.