கடவுள் நூலகம்
ஜப்பானின் அரசியல் அமைப்பு நீண்ட காலம் மற்றும் சீரற்ற வளர்ச்சியைக் கடந்து வந்தது, இது பல ராஜதந்திரங்களில் பிரிக்கப்பட்டு பின்னர்க் காலங்களில் நவீன வெற்றிகரமான நாடாக மாறியது. ஜப்பானின் அரசியல் அமைப்பின் வளர்ச்சி, பண்பாட்டின் அடிப்படையில் நவீன ஜனநாயக நாடாக மாறுவது, உலக வரலாற்றில் ஒரு தனித்துவமான எடுத்துக்காட்டு ஆகும். இந்த கட்டுரையில் ஜப்பானின் அரசியல் அமைப்பின் வளர்ச்சியின் முக்கிய கட்டங்களை மற்றும் அதைக் குறிக்கும் முக்கியமான தருணங்களை ஆராய்கின்றது.
ஜப்பானின் வரலாற்றில் ஆரம்பகாலங்களில், இது மைய அரசியல் அதிகாரத்துடன் கூடிய பல ஆட்சி நாட்களில் ஒன்றாக உள்ள கூட்டமைப்பாக இருந்தது. நாட்டில் முதல் மூலதனாக, அரசாங்கம் அரசினரின் கைகளை முடுக்கவைத்து இருந்தது, ஆனால் அவர்களின் பங்கு குறைந்தது, மற்றும் உண்மையான அதிகாரம் உள்ளூர் அரசாளர்களுடன் போர்க்கவர்களிடம் இருந்தது. 8ம் - 10ம் நூற்றாண்டுகளில், நரா மற்றும் பின்னரே கியோட்டோவின் மைய அரசியல் அதிகாரம் வளர்ந்த இயக்கத்தில், ஜப்பான் மேம்பலாக அமைந்த அரசாக மாறியது.
இந்த காலத்தில் மாநில அமைப்பின் முக்கிய கூறுகள் மோசமான கந்தமான உறவுகளின் ஆரம்ப வடிவங்கள் ஆக திகழ்கின்றன, அவை மிகக் குறைவாக மட்டுமே மைய மმართველம் ஆக மாறின. அரசர்கள் அரசு தலைவர்களாகவே இருந்தனர், ஆனால் வணிகங்களில் முக்கிய அதிகாரம் இருந்தது, அவர்கள் அரசரால் நேரடியாக நியமிக்கப்பட்டிருந்தனர்.
ஜப்பானின் அரசியல் அமைப்பின் வரலாற்றில் ஒரு முக்கியமான காலம் 13ம் நூற்றாண்டில் மினமோட்டோ யோரிதோமோ என்பவரால் அதிகாரம் கொண்ட சேகுனட் காலமாகும். சேகுனர், அரசனுக்குப் பாதைப்பட்டாலும், நாட்டில் உண்மையான அதிகாரங்களைப் பெற்றவராக இருந்தார். இது சேகுனட் என்ற படையின்மையே ஆன அரசாங்கக் அமைப்பை ஏற்படுத்தியது.
1603ஆம் ஆண்டில் டோக்குகாவா இயேயாசு என்பவரால் முதன்முதலில் நிறுவப்பட்ட டோக்குகாவா சேகுனட், ஜப்பானின் மிக இறுதியாகவும் அதிகமாக நிலையான சேகுனட் ஆக இருந்தது, இது 1868 வரை நீடித்தது. இந்த நேரத்தில், வஸ்ஸல் தொடங்கும் உறவுகளின் அடிப்படையில் சிதறலான தலைமை உருவானது. டோக்குகாவா சேகுனட் மைய மன்றத்தில் அதிகமாக ஆளுவிக்கப்பட்டது, இது அரசனை பெரும்பான்மையாகக் குறைத்துவந்து சேகுனரின் மற்றும் அவரின் நிர்வாகத்தின் கையிலான அதிகாரத்தை மைய மாகப்பகுத்தது.
எடோயில் அரசாங்கத்திற்கான அமைப்பு கடுமையான சமூக அடிப்படையை அடிப்படையாகக் கொண்டு இருந்தது, இதனுடன் ஒப்பிடும் ஒவ்வொரு சாமுராய், கிராமத்து வகுப்பும் மற்றும் வர்த்தகர்கள் தங்கள் சொந்தமாக அமைதியாகக் கடைப்பிடித்தனர். இந்த அமைப்பு சமய நிலைத்தன்மை மற்றும் ஒழுங்கமைவைக் காக்கின்றது, ஆனால் சமூக மாறுபாட்டை மற்றும் சுதந்திரத்தைக் குறுக்கும்.
மேத்ஸி காலம் (1868–1912) ஜப்பானின் வரலாற்றில் முக்கியமான தருணமாகும், இது செகுனட் காலத்தை எதிர்கொள்ளும். மேத்ஸி மையத்துக்கு வந்தது 1868 ஆம் ஆண்டில், டோக்குகாவா சேகுனட் முறிந்தபோது, அரசரின் அதிகாரமே மீண்டும் உருவானது. இது பல உள்ளக மற்றும் வெளிப்புற காரணங்களால் ஏற்பட்டது, சாமுராய் இடத்து எடுக்க்கள் காணப்பட்டார், இதேவேளை இதற்குக் காரணமாககூட தேவையாயின் சீக்கிரமே்கான நகர்வுகள் ஆரம்பிக்கின்றன.
புதியமைப்புக்குப் பிறகு, மேத்ஸி அரசர் (மேத்ஸி-தென்னோ) அதன் மேன்மேலும் பலமான ஆற்றல்களை வென்றார். இந்த புரட்சிகள் அடிப்படையான அரசியல் அமைப்பின் மாற்றத்துக்கான முக்கியமான பகுதியாக இருந்தன, இது மைய மன்றத்திலிருந்து மத்திய பொருள் அரசமைப்புக்கு மாறியது. 1889 களுக்குப் பிறகு மேத்ஸி அரசுமுறை கட்டுரை அமுல்படுத்தப்படுதல், இது அரசருக்கு மிகுந்த அதிகாரத்தை கொண்டதாக இருக்கிறதானாலும், அது சேர்க்கப்பட்ட கற்களை மையமாக்கியும் செய்கின்றன.
இந்த காலத்தில், ஜப்பான் மேன்மேலும் மேற்கத்திய அரசியல் அம்சங்களை அடைய முதன்முதலில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது, இது பொருளாதார வளர்ச்சி, தொழில்துறை மற்றும் இராணுவத்தை விரைவான முன்னேற்றமாக்கியது. ஜப்பானில் பேரரசாக மாறின, அதை அப்போது எட்டும் போதிலும் அதன் தைரியங்கள் மற்றும் அரசியல் ஏற்றே அதிகமாவது மிகுந்து வெள்ளத்திற்கும் கொண்டதாக இருப்பதாகக் காணப்படுகிறது.
தாய்சோ (1912–1926) மற்றும் சேவா (1926–1989) அமைச்சர்களின் பொழுதும் ஜப்பானில் அரசியல் நடவடிக்கை மிகப்பெரிய மாற்றங்களைப் பெற்றுள்ளன. 20ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பங்களில், ஜப்பான் பாரம்பரிய அரசியல் வடிவங்களில் சிலவற்றை அழுத்தவும் ஆதரிக்கும், ஆனால் ஜனநாயக முக்கிய நோக்கம் கொண்டு மாற்றங்களைச் செய்ய முற்பட்டது. மேத்ஸி அரசியல் நடைமுறை இன்னும் செயல்படுத்தப்பட்டிருந்தது, ஆனால் 1920களில் ஜப்பான் ஜனநாயக வழிகளின் முன்னேற்றங்களை உருவானது, அதனைத் தொடர்ந்துவந்து அரசியல் கட்சிகள் வளரச்செயும் வழியாற்றப்பட்டது.
எனினும், 1930களில் ஜப்பான் படையணி புறக்கணிக்கும் பக்கம் சென்றது, அதனால் அரசியல் அமைப்பானது மாற்றப்பட்டது. அரசாங்கம் படைவர்களின் கைகளில் மாறிவிட்டது, அரசர் உடல்கள் விரிவாகவும் தொடர்பினை மேற்கொண்டு அவர்களைப் பொது முறையினில் ஏற்கச் சென்ற வேலையாக இருந்து இருக்கலாம். இரண்டாம் உலகப்போரின் முந்தைய மற்றும் சமயமான காலங்கள் அரசு ஆட்சியைப் படைவீரர்களால் இத்துடன் இணைந்து வர்த்தக அமைப்பு அல்லது ஜனநாயகம் அல்லது அரசியல் கேட்டியால் முடிவு காணப்பட்டுள்ளனர்.
இரண்டாம் உலகப்போரில் தோல்வியின் பிறகு, ஜப்பான் கிடாமை கைக்கோப்புகளை சந்தித்து, அந்தன்னொரு காலம் அரசியல் அமைப்பை மாற்றுவதற்கு முதல் அடுத்த கட்டமாகக் கருதப்படும். 1947ஆம் ஆண்டில் புதிய சட்டம் கிடைகிறது, இது அவசர அங்கீகாரத்தை முடிக்கும் மற்றும் மன்ற ஜனநாயகம் நிலவுகிறது. 1947ஆம் ஆண்டின் சட்டம், மக்களின் அடிப்படையான உரிமைகளை மற்றும் சுதந்திரத்தை உறுதி செய்கின்றது, மேலும் அதிகாரங்களை பிரிப்பது போன்ற அமைப்புகளை நிறுவுகிறது.
புதிய சட்டத்தைப் பெற்ற பிறகு, ஜப்பான் பல்கலைக்கழக அமைப்பை நிறுவியது, மேலும் அரசர் முழுமையாக கடவுளாகவே இருக்கிறவராக, ஆனால் உண்மையான அரசியல் அதிகாரத்தை இழந்தான். 1950களும் 1960களும், ஜப்பான் எடுக்கும் எதிர்காலத்திற்கு அனைவருக்கும் திட்ட உத்திகளை மிகச் சீர்மீட்டு முன்னேற்றங்களைப் பட்டிருந்தது, இது நாட்டின் அதிகாரங்களை முக்கோணமாக்குதல் மற்றும் நிலைத்த இடங்களை பெற்று கொண்டது.
நவீன ஜப்பான் அமைப்பானது மன்ற அரசியல் ஆகும், இங்கு முதல்வர் அரசாங்கத்தின் தலைவராகக் காணப் படுகிறான், ஆனால் அரசர் முறைப்பொருள் செயல்பாடுகளைச் செய்கின்றார். நாட்டில் ஒரு புரிந்த, நிலைத்த அரசியல் அமைப்பு உள்ளது, இது ஜப்பானை பொருளாதார மற்றும் அரசியல் துறையில் உலகின் முன்னணி நாடாக முற்றிலும் வைக்கக் கூடியது.
ஜப்பானின் அரசியல் அமைப்பின் மிகப்பெரிய மாற்றம் உற்பத்தி மற்றும் பலதரப்பட்ட மாற்றங்களால் குறிக்கப்பட்டது. கீழ்த்தமிழ் மக்கள் மற்றும் சேகுனட் அமைப்புகளை முதலில் உருவாக்கி வந்தவர்கள், அது நவீன மன்ற ஜனநாயகமாக மாறுவதற்குக் காத்திருக்கிறது. இந்த மாற்றங்கள் அது அரசியல் அமைப்பினுடைய மட்டும் மீதே அரசியல் வாழ்க்கையில், பொருளாதாரத்தில் மற்றும் வெளிநாட்டு அரசியல் விடயம் பற்றிய பதிவு இருந்தது. மறுபடியும், ஜப்பான் மிகப்பெரிய வரலாற்றுப் பதிவாகவும், உயர்நிலையான மற்றும் நிலையான ஜனநாயகமாக முடிவடையப்படுவதற்கான ஏற்கனவே மாற்றங்களைச் செய்துள்ளது வருடா வருடமாக, இவ்வாறு ஜப்பானின் உயர்வு மற்றும் வலிமை உயர் மையக் கட்டளைகளால், அசாதாரண வரலாற்று அழகிய சூழலில் அழைப்பையும் கொண்டல் தருகிறது.