دانشنامه تاریخی
تأسیس حکومت مشترک ایتالیا در اواسط قرن نوزدهم به یک نقطه عطف مهم در تاریخ جنبش ملی ایتالیایی و اتحاد کشور تبدیل شد. این فرآیند در سایه تغییرات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی روی داد که تأثیر زیادی بر جامعه و فرهنگ ایتالیا داشت. در این مقاله، ما به بررسی رویدادهای اصلی، شخصیت‌ها و پیامدهای این پدیده تاریخی خواهیم پرداخت.
در آغاز قرن نوزدهم، ایتالیا به چندین دولت و امیرنشین مستقل تقسیم شده بود که تحت کنترل قدرت‌های مختلف اروپایی بودند. در شمال، اتریش تسلط داشت، در مرکز، کشورهای پاپی قرار داشتند و در جنوب، پادشاهی ناپل و سیسیل وجود داشت. این تکه‌تکه شدن سیاسی شرایطی را برای نارضایتی و تمایل به وحدت به وجود آورد که به عنوان انگیزه اصلی جنبش «ریسورژیمنتو» شناخته می‌شد.
اولین تلاش‌ها برای وحدت ایتالیا از شورش‌های دهه ۱۸۲۰ و ۱۸۳۰ آغاز شد که با این حال، توسط نیروهای اتریشی سرکوب شدند. با این وجود، این شورش‌ها منبع الهام برای نسل‌های آینده‌ی مبارزان آزادی شدند. در سال ۱۸۴۸، انقلابی در ایتالیا شعله‌ور شد، زمانی که اعتراضات و شورش‌های گسترده‌ای علیه اشغالگران خارجی به وقوع پیوست.
انقلاب ۱۸۴۸ تأثیر قابل توجهی بر جامعه ایتالیا داشت، اما بیشتر شورش‌ها با شکست مواجه شدند. با این حال، این انقلاب نشان داد که ایده وحدت محبوب شده و راه را برای مبارزه‌ای سازمان‌دهی‌شده‌تر به سوی استقلال هموار کرد.
یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های جنبش وحدت، جوزپه گاریبالدی بود که به نماد ناسیونالیسم ایتالیایی تبدیل شد. کمپین‌های نظامی او، از جمله اکسپدیسیون معروف «هزار» در سال ۱۸۶۰، نقش حیاتی در آزادسازی جنوب ایتالیا از نفوذ اتریش و اسپانیا ایفا کرد.
شخصیت کلیدی دیگری، کنت کامیللو کافور، نخست‌وزیر پادشاهی ساردینیا بود. او از روش‌های دیپلماتیک برای دستیابی به اهداف وحدت استفاده کرد و حمایت فرانسه و کشورهای دیگر را جلب کرد. کافور سیاست استراتژیک را در پیش گرفت که هدف آن گسترش نفوذ ساردینیا و کاهش حضور اتریش در ایتالیا بود.
رویداد کلیدی که به وحدت ایتالیا کمک کرد، جنگ فرانسه و اتریش در سال ۱۸۵۹ بود. با کمک نیروهای فرانسوی تحت رهبری ناپلون سوم، ساردینیا توانست پیروزی‌های متعددی بر نیروهای اتریشی به دست آورد، که به او اجازه داد لامباردی و سایر سرزمین‌ها را ملحق کند. این رویداد، گام مهمی در مسیر وحدت بود.
در سال ۱۸۶۰، جوزپه گاریبالدی رهبری اکسپدیسیون «هزار» را برای آزادسازی سیسیل و ناپل از حکومت اسپانیا بر عهده گرفت. این اکسپدیسیون موفقیت‌آمیز بود و به وحدت جنوب ایتالیا با شمال منجر شد. گاریبالدی به قهرمان ملی و نماد مبارزه برای آزادی تبدیل شد.
پس از کمپین موفق گاریبالدی، در سال ۱۸۶۱ پادشاهی ایتالیا اعلام شد و ویکتور امانوئل دوم به عنوان نخستین پادشاه آن انتخاب گردید. این رویداد به اوج مبارزات سال‌های طولانی برای وحدت تبدیل شد، اما بسیاری از مناطق، مانند رم و ونتو، همچنان خارج از پادشاهی جدید باقی ماندند.
رم در سال ۱۸۷۰ به طور نهایی به ایتالیا ملحق شد، پس از سقوط امپراتوری دوم فرانسه. این امر فرایند وحدت را به پایان رساند و ایتالیا را به عنوان یک دولت ملی واحد تثبیت کرد.
تأسیس حکومت مشترک ایتالیا منجر به تغییرات اجتماعی و اقتصادی قابل توجهی شد. مدرنیزاسیون زیرساخت‌ها آغاز شد، صنعت توسعه یافت و نظام حقوقی واحدی تشکیل شد. با این حال، وحدت تنش‌هایی را بین شمال و جنوب کشور به وجود آورد که در مشکلات اجتماعی و اقتصادی مختلف خود را نشان داد.
از نظر فرهنگی، وحدت شروعی برای توسعه هویت ملی بود که در هنر، ادبیات و موسیقی بازتاب یافت. احساس مشترک بودن بین ایتالیایی‌ها تقویت شد که برای توسعه بیشتر کشور اهمیت زیادی داشت.
تأسیس حکومت مشترک ایتالیا نقطه عطفی مهم در تاریخ اروپا بود و تأثیر قابل توجهی بر توسعه بعدی کشور گذاشت. این فرآیند وحدت نتیجه مبارزات طولانی‌مدت ایتالیایی‌ها برای آزادی و استقلال بود. شورش‌ها، جنگ‌ها و دیپلماسی به ایجاد یک دولت ایتالیایی واحد منجر شد که افق‌های جدیدی را برای شهروندان خود گشود و پیش‌نیازهای توسعه بیشتر را ایجاد کرد.