دانشنامه تاریخی
پادشاهی متحد در اسرائیل (حدود ۱۰۲۵–۹۳۰ سال قبل از میلاد) به عنوان یک دوره مهم در تاریخ مردم یهودی شناخته می‌شود که با تأسیس سلطنت و اتحاد قبایل تحت یک حکومت مشخص می‌شود. این دوره شامل سلطنت سه پادشاه بزرگ اسرائیل: شائول، داوود و سلیمان است و اثراتی عمیق در زندگی فرهنگی، مذهبی و سیاسی مردم باقی گذاشت.
دوره پادشاهی متحد بعد از زمان طولانی هرج و مرج و درگیری‌ها آغاز شد، زمانی که مردم اسرائیل تحت قدرت داوران زندگی می‌کردند. در شرایط تهدید مداوم از طرف ملل همسایه، مانند فلیستینی‌ها، مدیانی‌ها و ammonites، اسرائیلی‌ها شروع به جستجوی ثبات و وحدت کردند. آن‌ها به پیامبر ساموئل مراجعه کردند و درخواست کردند که برای آن‌ها پادشاهی تعیین کند که این، آغاز یک دوره جدید بود.
شائول نخستین پادشاه اسرائیل بود که توسط ساموئل انتخاب شد. سلطنت او با امیدها و انتظاراتی آغاز شد، زیرا او به خاطر ویژگی‌های نظامی و کاریزمای خود انتخاب شده بود. با این حال، سلطنت شائول همچنین با درگیری‌ها و اشتباهات، از جمله نافرمانی او از خدا، که منجر به رد او به عنوان پادشاه توسط خدا شد، تحت تأثیر قرار گرفت. داوود به عنوان اصلی‌ترین رقیب شائول شناخته شد، که به عنوان پادشاه بعدی انتخاب شده بود و هدف حسادت شائول قرار گرفت.
یک رویداد مهم در سلطنت شائول، نبرد با فلیستینی‌ها بود، جایی که داوود، که هنوز نوجوانی جوان بود، غول معروف گلیات را شکست داد. این پیروزی داوود را به یک قهرمان ملی تبدیل کرد و محبوبیت او را در میان مردم افزایش داد که به نوبه خود درگیری‌ها میان او و شائول را تشدید کرد.
پس از مرگ شائول، داوود پادشاه اسرائیل شد و تمام دوازده قبیله را تحت سلطه خود متحد کرد. سلطنت او به عنوان دوره طلایی برای اسرائیل به حساب می‌آید. داوود نه تنها یک رهبر نظامی بود که مرزهای پادشاهی خود را گسترش داد، بلکه یک رهبر روحانی بود که تلاش کرد تا پرستش خداوند اسرائیل را به وجود آورد. او تابوت عهد را به اورشلیم منتقل کرد و این شهر را به مرکز روحانی و سیاسی پادشاهی تبدیل کرد.
انتقال تابوت عهد به اورشلیم یک رویداد نمادین بود که تأیید الهی و اتحاد مردم را نشان می‌داد. داوود همچنین ساخت معبدی برای پرستش خدا را طراحی کرد، هرچند که خود نتوانست آن را به پایان برساند. این تصمیم زندگی مذهبی کشور را تقویت کرد و سنتی از پرستش را آغاز کرد که قرن‌ها ادامه یافت.
پس از مرگ داوود، پسر او سلیمان بر تخت نشست، که به خاطر حکمت و ثروت خود مشهور بود. سلطنت او دورانی از صلح و رونق بود. سلیمان ساخت معبدی در اورشلیم را به پایان رساند که به مرکز پرستش برای اسرائیلی‌ها و نماد حضور خدا میان مردم تبدیل شد. معبد به یک شگفتی معماری و مرکز روحانی مهمی تبدیل شد که در آن قربانی‌های مذهبی و مراسمات انجام می‌شد.
سلیمان به خاطر حکمتش معروف شد، که می‌توان به داستان مشهور دو زن که بر سر یک کودک دعوا می‌کردند اشاره کرد. تصمیم او برای تقسیم کودک به دو نیمه، بینش و تدبیر او را نشان داد و توجه‌ها را به سلطنتش جلب کرد. با این حال، با وجود موفقیت‌هایش، سلیمان نیز قربانی ضعف‌های خود شد، از جمله علاقه به بت‌پرستی به‌خاطر همسران متعدد خود، که در نهایت به افول روحانی اسرائیل منجر شد.
با وجود دستاوردها، سلطنت سلیمان همچنین با افزایش مالیات و کار اجباری همراه بود که نارضایتی‌هایی را در میان مردم ایجاد کرد. بعد از مرگ او، در سال ۹۳۰ قبل از میلاد، پادشاهی به دو قسمت تقسیم شد: پادشاهی شمالی (اسرائیل) و پادشاهی جنوبی (یهودا). این تقسیم نتیجه درگیری میان وارث سلیمان، رهوآم و مردم بود که به دنبال کاهش بار مالیات‌ها بودند.
پادشاهی متحد تأثیر عمیقی در تاریخ اسرائیل و بر نسل‌های آینده گذاشت. این دوره به زمان تأسیس هویت، فرهنگ و دین یهودیان تبدیل شد. ساخت معبد در اورشلیم و ایجاد پرستش متمرکز به عنوان ویژگی‌های مهمی بودند که زندگی روحانی مردم را مشخص کردند.
پادشاهی متحد آغازگر مفهوم مسیحی بود، که طبق پیشگویی‌ها باید از نسل داوود می‌آمد و پادشاهی اسرائیل را احیا می‌کرد. این انتظار مسیح جزئی مهم از ایمان و فرهنگ یهودی باقی‌مانده و بر مسیحیت نیز تأثیر گذاشته است.
میراث داوود و سلیمان در آوازها، شعرها و ادبیاتی زنده است که میلیون‌ها نفر را در سرتاسر جهان الهام می‌بخشد. مزامیر داوود، به‌عنوان مثال، همچنان بخش مهمی از لiturgy مذهبی یهودی و مسیحی است که احساسات عمیق ایمان، توبه و امید را ابراز می‌کند.
پادشاهی متحد در اسرائیل یک مرحله مهم در تاریخ مردم یهودی بود. این دوره نماد وحدت و قدرتی بود که یهودیان تحت سلطنت شائول، داوود و سلیمان به آن دست یافتند. این دوره، اگرچه با تقسیم پادشاهی به پایان رسید، میراث غنی روحانی و فرهنگی را به جا گذاشت که همچنان بر زندگی مذهبی و فرهنگ در دوران کنونی تأثیر می‌گذارد.