دانشنامه تاریخی
تاریخ جدید رومانیا یک دوره مهم را شامل می‌شود که از پایان قرن نوزدهم آغاز و تا به امروز ادامه دارد. این زمان با دستیابی به استقلال، تمایل به مدرنیزاسیون، تجربه دو جنگ جهانی و گذار به دموکراسی مشخص شده است. رومانیا از طریق تغییرات متعددی عبور کرده و هویت و مکان خود را در اروپا شکل داده است.
در سال ۱۸۷۷، رومانیا استقلال خود را از امپراتوری عثمانی اعلام کرد. این رویداد اوج مبارزه برای خودمختاری ملی بود که از اوایل قرن نوزدهم آغاز شده بود. جنگ برای استقلال، که به عنوان جنگ روسی-ترکی شناخته می‌شود، منجر به آزادی نهایی سرزمین‌های رومانیا شد. به‌واسطه صلح بخارست در سال ۱۸۷۸، رومانیا به‌طور رسمی استقلال خود را به رسمیت شناخت.
با دستیابی به استقلال، کشور روند مدرنیزاسیون را آغاز کرد. فناوری‌های جدید به کار گرفته شد، زیرساخت‌ها توسعه یافت و اصلاحات آموزشی آغاز شد. در سال ۱۸۸۱، رومانیا به عنوان سلطنت اعلام شد که گامی مهم در تقویت خودآگاهی ملی و استقلال دولتی بود.
بین جنگ‌های جهانی، رومانیا به توسعه و تقویت موقعیت‌های خود در اروپا ادامه داد. در سال ۱۹۲۰، توافق‌نامه تریانون امضا شد که به موجب آن رومانیا سرزمین‌هایی که به جمعیت رومان اختصاص داشتند، از جمله ترانسفیلوانیا و بسارابیا را دریافت کرد. این تغییرات به افزایش خودآگاهی ملی کمک کرد، اما همچنین باعث بروز تنش‌هایی با کشورهای همسایه شد.
در این دوره، رومانیا با بحران‌های سیاسی داخلی مواجه شد که شامل افزایش حرکات رادیکال بود. در دهه ۱۹۳۰، نفوذ لژیونرها، یک حرکت ملی‌گرای رادیکال، تقویت شد. این وضعیت پیش‌زمینه‌ای برای درگیری‌ها و ناپایداری‌های آینده در کشور ایجاد کرد. در سال ۱۹۳۸، شاه کارول دوم رژیم اقتدارگرایانه‌ای را برقرار کرد که وضعیت سیاسی را پیچیده‌تر کرده و مقدماتی برای ناآرامی‌های مدنی فراهم آورد.
جنگ جهانی دوم تغییرات چشمگیری در تاریخ رومانیا به ارمغان آورد. در ابتدا، کشور پیمان عدم تجاوز را با آلمان نازی امضا کرد و همکاری با کشورهای محور را آغاز کرد. در سال ۱۹۴۰، رومانیا قسمت شمالی ترانسفیلوانیا را به نفع مجارستان و بسارابیا را به نفع اتحاد جماهیر شوروی از دست داد. این خسارات باعث نارضایتی عمومی و سیاست‌هایی برای بازپس‌گیری سرزمین‌های از دست رفته شد.
در سال ۱۹۴۴، پس از موفقیت نیروهای شوروی، رومانیا موضع خود را تغییر داد و علیه آلمان اعلام جنگ کرد. اما پایان جنگ چالش‌های جدیدی برای کشور به ارمغان آورد. رومانیا تحت نفوذ شوروی قرار گرفت، که منجر به برقراری رژیم کمونیستی شد که بیش از چهار دهه ادامه داشت.
پس از جنگ، رومانیا به جمهوری سوسیالیستی تبدیل شد. رژیم جدید تحت رهبری جورگیو-دجار، اصلاحات تهاجمی را برای صنعتی‌سازی و جمعی‌سازی کشاورزی آغاز کرد. این اقدامات با مقاومت قابل توجهی از سوی دهقانان مواجه و منجر به بحران‌های اقتصادی شد.
در دهه ۱۹۶۰، رومانیا تحت رهبری نیکولایه چائوشسکو، سیاست خارجی مستقل‌تری را آغاز کرد و سعی کرد از نفوذ شوروی دور شود. چائوشسکو ایده ملی‌گرایی رومانیایی را ترویج و از شیوه‌های اقتدارگرایانه برای سرکوب مخالفان سیاسی استفاده کرد. مشکلات داخلی و کمبود کالا به وخامت سطح زندگی مردم و افزایش نارضایتی منجر شد.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، اعتراضات اجتماعی در رومانیا افزایش یافت. در دسامبر ۱۹۸۹، انقلاب رومانیا آغاز شد که منجر به سرنگونی رژیم چائوشسکو شد. پس از چند روز خشونت و شورش‌های مردمی، چائوشسکو دستگیر و بعدها اعدام شد. این انقلاب نشان‌دهنده گذار رومانیا به دموکراسی و اقتصاد بازار بود.
پس از سقوط رژیم کمونیستی، کشور با چالش‌های متعدد مواجه شد: ناپایداری سیاسی، بحران اقتصادی و تنش‌های اجتماعی. در سال ۱۹۹۰، نخستین انتخابات آزاد برگزار شد و احزاب و جنبش‌های جدید به‌طور فعال در صحنه سیاسی ظاهر شدند.
در اوایل دهه ۲۰۰۰، رومانیا آغاز به ادغام فعال در ساختارهای اروپایی کرد. در سال ۲۰۰۴، این کشور به عضویت ناتو درآمد و در سال ۲۰۰۷ به اتحادیه اروپا پیوست. این رویدادها مراحل مهمی در روند مدرنیزاسیون و توسعه رومانیا بودند.
رومانیا مدرن با چالش‌های متعددی مواجه است که شامل فساد، نابرابری اقتصادی و مشکلات اجتماعی می‌شود. با این حال، کشور به توسعه خود ادامه می‌دهد و بر تقویت نهادهای دموکراتیک و حفظ حقوق بشر تأکید دارد.
تاریخ جدید رومانیا گواهی بر استقامت و تلاش مردم برای آزادی و استقلال است. رویدادهای پیچیده‌ای مانند دستیابی به استقلال، جنگ‌ها و گذار به دموکراسی، هویت منحصر به فرد مردم رومانی را شکل داده‌اند. رومانیا مدرن همچنان در مسیر توسعه پیش می‌رود و در تلاش است تا بر مشکلات گذشته غلبه کند و آینده‌ای بهتر بسازد.