دانشنامه تاریخی
استعمار ونزوئلا در اوایل قرن شانزدهم آغاز شد، زمانی که کاوشگران اسپانیایی به دنبال سرزمین‌ها و ثروت‌های جدید، این منطقه را کشف کردند. ورود اروپاییان به طور اساسی فرهنگ، اقتصاد و ساختار اجتماعی جمعیت محلی را تغییر داد. این یک فرآیند پیچیده و چند مرحله‌ای بود که عواقب طولانی برای توسعه کشور به همراه داشت.
در قرن شانزدهم، اسپانیا در اوج قدرت امپراتوری خود بود و به طور فعال در حال جستجو و استعمار سرزمین‌های جدید در دو قاره آمریکا بود. در سال 1498، کریستف کلمب، در سومین سفر خود، به سواحل ونزوئلا رسید، که این یک نقطه شروع برای اکتشافات بعدی اسپانیایی‌ها بود. با تأیید ثروت‌های این سرزمین‌ها، اسپانیایی‌ها شروع به سازماندهی مأموریت‌های تحقیقاتی جدی‌تر کردند.
نخستین مأموریت برای کاوش در سرزمین ونزوئلا توسط آلونزو دِ اوهدا در سال 1531 سازماندهی شد. او مناطق وسیعی را کشف کرد که توسط بومیان، مانند ماناکی‌ها، کاریب‌ها و قبایل دیگر ساکن شده بودند. این ملل دارای سیستم‌های پیچیده‌ای از مدیریت و فرهنگ غنی بودند. اسپانیایی‌ها، با هدف تسلط بر این اراضی، شروع به تاسیس مستعمرات خود کردند.
یکی از مهم‌ترین کاوشگران، سباستیán دِ بالبوآ بود که در دهه 1520 مشغول فتح سرزمین‌ها در سواحل شمالی آمریکای جنوبی بود. اقدامات او و همچنین اقدامات دیگر کاوشگران، به تغییرات قابل توجهی در بوم‌شناسی و جامعه محلی منجر شد.
در سال 1536، اسپانیایی‌ها اولین سکونت دائمی را در سرزمین ونزوئلا تأسیس کردند - شهر کورو. این آغاز رسمی استعمار بود و اسپانیایی‌ها به تدریج اراضی خود را گسترش داده و سکونت‌گاه‌ها و مأموریت‌های جدیدی تأسیس کردند. مقامات اسپانیایی سیستم‌های مدیریتی ایجاد می‌کردند، مالیات وضع می‌کردند و جمعیت بومی را به کار در مزارع و معادن وادار می‌کردند.
سیستم «انکومیندا»، که به استعمارگران اسپانیایی اجازه می‌داد تا نیروی کار از بومیان را در ازای حفاظت و مسیحیت‌سازی دریافت کنند، به ابزاری مهم برای اداره استعماری تبدیل شد. این به بهره‌برداری از جمعیت محلی و کاهش قابل توجه تعداد آن‌ها به دلیل خشونت و بیماری‌های وارداتی از اسپانیا انجامید.
استعمار ونزوئلا نه تنها به تغییرات در مدیریت منجر شد، بلکه تغییرات فرهنگی قابل توجهی را نیز به همراه داشت. اسپانیایی‌ها شروع به ترویج کاتولیسیسم در بین بومیان کردند، که این امر باورها و شیوه‌های مذهبی آن‌ها را تغییر داد. مبلغان کلیساها را تأسیس کرده و به جمعیت محلی اصول مسیحیت را آموزش می‌دادند، اغلب با استفاده از روش‌های خشونت‌آمیز برای وادار کردن آن‌ها به پذیرش دین جدید.
تعامل فرهنگی بین اسپانیایی‌ها و بومیان به ترکیب سنت‌ها منجر شد، با این حال بسیاری از آداب و رسوم محلی تحت سرکوب و نابودی قرار گرفتند. زبان‌های بومیان نیز در معرض تهدید قرار داشتند، زیرا زبان اسپانیایی به زبان غالب تبدیل شد.
اقتصاد ونزوئلای استعمار شده بر کشاورزی و استخراج منابع طبیعی متمرکز بود. اسپانیایی‌ها شروع به توسعه مزارع نیشکر، قهوه و تنباکو کردند و از نیروی کار بومیان و بردگان افریقایی استفاده کردند. این محصولات به کالاهای صادراتی مهم و منابع اصلی درآمد برای استعمارگران تبدیل شدند.
استخراج طلا و نقره همچنین نقش قابل توجهی در اقتصاد ایفا کرد. اسپانیایی‌ها معادن را تأسیس کرده و از کار اجباری برای استخراج مواد معدنی استفاده می‌کردند، که این امر منجر به بدتر شدن شرایط زندگی جمعیت بومی و افزایش وابستگی آن‌ها به استعمارگران شد.
استعمار بدون مقاومت از سوی بومیان صورت نگرفت. آن‌ها شورش‌ها و مقاومت‌هایی را علیه اشغال‌گران اسپانیایی ترتیب دادند تا از سرزمین‌ها و سنت‌های خود دفاع کنند. یکی از شورش‌های معروف، شورش ماناکی در سال 1552 بود که اگرچه سرکوب شد، اما نماد مبارزه برای آزادی شد.
با وجود تلاش‌های مقامات اسپانیایی برای سرکوب مقاومت، بومیان به مبارزه برای استقلال و هویت خود در طول دوره استعمار ادامه دادند.
استعمار ونزوئلا مرحله‌ای مهم در تاریخ کشور بود که تأثیر قابل توجهی بر توسعه فرهنگی و اجتماعی آن داشته است. اسپانیایی‌ها ایده‌های جدید، دین و ساختارهای اقتصادی را وارد کردند، اما این همچنین به سرکوب خشونت‌بار بومیان و تخریب فرهنگ‌های آن‌ها منجر شد. میراث این دوره هنوز هم حس می‌شود و هویت و روابط اجتماعی را در ونزوئلا مدرن شکل می‌دهد.