دانشنامه تاریخی
مبارزه برای استقلال در نیجریه یک رویداد تاریخی مهم بود که ساختار سیاسی و اجتماعی کشور را شکل داد. این روند در اوایل قرن بیستم آغاز شد و در سال 1960 به پایان رسید، زمانی که نیجریه استقلال خود را از استعمار بریتانیا به دست آورد. این مقاله مراحل اصلی مبارزه، رویدادها و شخصیت‌های کلیدی و همچنین پیامدهای استقلال برای نیجریه را بررسی می‌کند.
برای درک مبارزه برای استقلال در نیجریه، مهم است که زمینه استعماری که رویدادها در آن رشد کردند را بررسی کنیم. در قرن نوزدهم، بریتانیایی‌ها شروع به کنترل بر نیجریه کردند و تا سال 1914، کشور تحت سلطه بریتانیا متحد شد. مدیریت استعماری سیاست‌های حکومت مستقیم و غیرمستقیم را پیاده‌سازی کرد که منجر به نارضایتی در میان مردم محلی شد.
برده‌داری، استثمار منابع و حقوق محدود مردم محلی از عوامل اصلی بودند که به رشد احساسات ضداستعماری کمک کردند. با گذشت زمان، ساکنان نیجریه شروع به سازماندهی در گروه‌های سیاسی برای مبارزه برای حقوق و استقلال خود کردند.
اولین تلاش‌ها برای سازماندهی مبارزه برای استقلال در اوایل قرن بیستم آغاز شد. در دهه 1920، احزاب سیاسی مانند "کنگرس نیجریه" (Nigerian Congress) تشکیل شدند که به دنبال خودمختاری و بهبود شرایط زندگی مردم محلی بودند. این احزاب با این حال با مقاومت شدید از سوی مدیریت استعماری روبرو شدند.
یکی از رویدادهای نمادین این دوره، شورش سال 1929 بود که به عنوان "شورش زنان افیکا" شناخته می‌شود. زنان در اعتراض به مالیات‌ها و رفتار ناعادلانه به تظاهرات پرداختند. این شورش توجهات را به شرایط زندگی مردم محلی جلب کرد و به محرک مبارزات بیشتری برای استقلال تبدیل شد.
جنگ جهانی دوم تأثیر قابل توجهی بر نیجریه و مسیر آن به سوی استقلال داشت. در طول جنگ، بسیاری از نیجریه‌ای‌ها در نیروهای مسلح بریتانیا خدمت کردند و به ایده‌های جدیدی درباره آزادی و دموکراسی دست یافتند. این ایده‌های جدید، همراه با احساسات رو به افزایش ضداستعماری، به رشد آگاهی ملی منجر شد.
پس از جنگ، نیجریه وارد دوران اصلاحات قانون اساسی شد. دولت بریتانیا ضرورت ارائه خودمختاری بیشتر به مستعمرات را درک کرد. در سال 1946، یک قانون اساسی جدید تصویب شد که شوراهای قانونگذاری را تأسیس و درجه‌ای از خودمختاری را فراهم کرد، اما این هنوز به استقلال کامل دور بود.
در دوره پس از جنگ، احزاب سیاسی جدید متعددی تأسیس شدند. یکی از تأثیرگذارترین آن‌ها "حزب مردمی نیجریه" (NNDP) بود که در سال 1923 تأسیس شد. دیگر احزاب مهم شامل "کنگرس ملی" و "اتحادیه آفریقایی‌ها" بودند. این احزاب شروع به کار بر روی مسائلی که به استقلال مربوط می‌شد کرد و به دنبال نمایندگی از منافع گروه‌های مختلف قومی بودند.
رهبران این احزاب، مانند ننامدی آزیکیوه (Nnamdi Azikiwe) و احمدو بلا (Ahmadu Bello)، به چهره‌های نمادین مبارزه برای استقلال تبدیل شدند. آن‌ها از ایجاد یک ملت واحد که به تنوع فرهنگی نیجریه احترام بگذارد، حمایت کردند.
در دهه 1950، موج‌های جدید اصلاحات قانونی آغاز شد که به نیجریه دسترسی گسترده‌تری به خودمختاری داد. در سال 1954، نخستین کنفرانس برای اصلاحات قانونی برگزار شد که در آن امکاناتی برای خودمختاری بیشتر مورد بحث قرار گرفت. این اصلاحات مبنای تشکیل فدراسیون نیجریه در سال 1954 شدند.
در سال‌های 1954 و 1958، انتخابات برگزار شد که به احزاب محلی اجازه داد تا نمایندگی در پارلمان داشته باشند. این انتخابات گام مهمی به سوی استقلال بود زیرا رهبران محلی توانستند موقعیت‌های کلیدی در دولت را اشغال کرده و سیاست‌هایی متناسب با منافع مردم نیجریه را اجرا کنند.
سرانجام، در 1 اکتبر 1960، نیجریه استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. این روز یک لحظه تاریخی مهم برای کشور و مردم آن شد. با این حال، به‌رغم دستاوردها، استقلال همچنین چالش‌های جدیدی به همراه داشت، از جمله درگیری‌ها میان گروه‌های قومی مختلف، مشکلات اقتصادی و بی‌ثباتی سیاسی.
اختلافات بین مناطق و گروه‌های قومی به درگیری‌های مسلحانه منجر شد که شامل جنگ داخلی 1967-1970 معروف به بیافرا بود. این جنگ میلیون‌ها نفر را به کام مرگ کشاند و اثر عمیقی در ذهن نیجریه‌ای‌ها گذاشت.
مبارزه برای استقلال در نیجریه یک روند پیچیده و چندوجهی بود که شامل بسیاری از افراد و سازمان‌ها می‌شد. اگرچه نیجریه به استقلال دست یافت، چالش‌های مرتبط با تنوع جمعیتی و پیامدهای حکومت استعماری همچنان بر کشور تأثیر می‌گذارد. مطالعه این دوره کلیدی برای درک مشکلات مدرن نیجریه و تلاش‌های آن برای توسعه پایدار است.