دانشنامه تاریخی
عصر طلایی سلطنت دهلی دوره‌ای را دربر می‌گیرد که از اوایل قرن چهاردهم تا نیمه قرن پانزدهم ادامه دارد و با دستاوردهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی چشمگیری مشخص می‌شود. این زمان پایه‌گذاری هویت فرهنگی هندی و تأسیس دولتی مؤثر در شبه‌قاره بود. سلطنت دهلی که در مرکز زندگی سیاسی قرار داشت، قدرت خود را به‌عنوان یک نهاد نظامی و فرهنگی نشان داد.
سلطنت دهلی در سال 1206 تأسیس شد، اما عصر طلایی آن با حکومت سلطان اللا-الدین خلجی (1296–1316) آغاز شد. او مجموعه‌ای از کمپین‌های نظامی موفقیت‌آمیز را انجام داد که به سلطنت این امکان را داد تا سرزمین‌های خود را به‌طور قابل توجهی گسترش دهد. الا-الدین به متمرکز کردن قدرت توجه داشت که به تقویت ثبات سیاسی کمک کرد.
سلطنت دهلی به یک مرکز مهم قدرت تبدیل شد و بر مناطق استراتژیک مهمی مانند پنجاب، اوتار پرادش و بیهار کنترل داشت. این امر منجر به افزایش قابل توجه تأثیر سلطنت بر کل شبه‌قاره هند و نیز شکل‌گیری یک ارتش قدرتمند شد که آماده دفاع از منافع دولت بود.
زیر رهبری الا-الدین خلجی، سلطنت دهلی دوران رونق اقتصادی خود را تجربه کرد. او اصلاحاتی در سیستم مالیاتی اعمال کرد که به افزایش درآمدها و بهبود وضعیت مالی دولت کمک کرد. سلطنت به یک مرکز تجاری مهم تبدیل شد که مناطق مختلف هند و مسیرهای تجاری بین‌المللی را متصل می‌کرد.
تجارت کالاهای مختلف مانند ادویه‌جات، پارچه و جواهرات به‌خاطر سیستمی که امنیت مسیرهای تجاری را حفظ می‌کرد، رونق یافت. این امر تجار را از سرتاسر هند و بیرون از آن جذب کرد و به افزایش فعالیت اقتصادی و تبادل فرهنگی منجر شد.
عصر طلایی سلطنت دهلی زمان شکوفایی هنرها و معماری بود. سلاطین از علم، ادبیات و فلسفه حمایت کردند که به ایجاد یک میراث فرهنگی منحصر به فرد منجر شد. حمایت از شاعران، تاریخ‌نگاران و دانشمندان به توسعه ادبیات و هنر به زبان‌های فارسی و عربی کمک کرد.
معماری سلطنت ردپای فراموش‌نشدنی در تاریخ برجای گذاشت. ساخت مساجد، کاخ‌ها و قلعه‌های عظیم، مانند قطب مینار و مسجد جمعه دهلی نشان‌دهنده سطح بالای مهارت و خلاقیت معماران آن زمان است. این بناها نه تنها نماد سلطنت دهلی، بلکه نماد کل معماری هندی شدند.
عصر طلایی سلطنت دهلی همچنین به شکل‌گیری هویت فرهنگی جدید کمک کرد. ترکیب فرهنگ‌های مختلف، از جمله هندی، ایرانی و عربی، منجر به ظهور سنت‌های هنری و ادبی منحصر به فردی شد. این دوره پایه‌گذار توسعه فرهنگی بیشتری بود که در قرن‌های آینده ادامه یافت.
توجه خاصی باید به ظهور جریانات فلسفی و مذهبی جدید، مانند تصوف، که در این منطقه گسترش یافت، داشت. تعالیم صوفیانه‌ای که توسط عارفان مختلف تبلیغ می‌شد، به نزدیکی مردم با ادیان و فرهنگ‌های مختلف کمک کرد که سلطنت دهلی را تبدیل به یک مرکز مهم زندگی معنوی نمود.
عصر طلایی سلطنت دهلی یک مرحله مهم در تاریخ هند بود. این دوره میراثی بر جای گذاشت که هنوز بر فرهنگ، معماری و زندگی اجتماعی کشور تأثیر می‌گذارد. ثبات سیاسی، توسعه اقتصادی و دستاوردهای فرهنگی این دوره، پایه‌گذار توسعه‌های بعدی تمدن هندی و شکل‌گیری هویت منحصر به فرد آن بود.