دانشنامه تاریخی
نمادهای دولتی بنگلادش بخشی مهم از هویت ملی و تاریخ آن هستند. آن‌ها مبارزه برای استقلال، میراث فرهنگی و تمایل مردم به آزادی را منعکس می‌کنند. نمادهایی مانند پرچم، نشان و سرود ملی نقش کلیدی در شکل‌گیری خودآگاهی ملی و حفظ میهن‌پرستی میان شهروندان ایفا می‌کنند. تاریخ نمادهای دولتی بنگلادش به شدت با فرآیند آزادی کشور از سلطه استعمار و مبارزه برای استقلال مرتبط است.
پرچم بنگلادش در 17 آوریل 1971، بلافاصله پس از اعلام استقلال کشور از پاکستان، تصویب شد. این پرچم به نماد آزادی و پیروزی در جنگ آزادی‌خواهی 1971 تبدیل شد. پرچم از زمینه سبز با دایره قرمز در مرکز تشکیل شده است. رنگ سبز نماد باروری و زندگی است، در حالی که دایره قرمز خون ریخته شده برای استقلال کشور را نشان می‌دهد. این پرچم به نماد مهمی از اتحاد ملی و افتخار تبدیل شده است.
طراحی پرچم توسط هنرمند کریم مجیب پیشنهاد شده است که می‌خواست پرچم ساده اما قدرتمند در نمادگرایی خود باشد. هدف این بود که هم زیبایی طبیعی کشور و هم قهرمانی مردم آن را منعکس کند. دایره قرمز، که کمی از مرکز خارج است، همچنین نماد قیام و مبارزه مردم بنگلادش برای آزادی است.
رنگ سبز همچنین معنی نمادین دارد، زیرا بنگلادش یکی از سبزترین کشورهای جهان است که به خاطر جنگل‌ها و کشاورزی خود شناخته می‌شود. این رنگ برای بیان امید به آینده و شکوفایی کشور پس از آزادی آن انتخاب شده است.
نشان بنگلادش در سال 1972، کمی پس از اعلام استقلال، تصویب شد. این نشان یک سپر گرد با تصویر دو گیاه آبی — نیلوفر آبی و درخت — را نمایش می‌دهد. نیلوفر آبی در مرکز نشان نماد پاکی و تجدید روحانی است، در حالی که درخت نماد باروری و فراوانی است که باید برای مردم بنگلادش تامین کند. همچنین در نشان دو خوشه گندم وجود دارد که نمایانگر کشاورزی کشور است که اساس اقتصاد آن را تشکیل می‌دهد.
در قسمت بالای نشان، دو شیر بنگلادشی وجود دارد که نماد قدرت و استواری مردم است. آن‌ها همچنین یادآور دوران باستان هستند، زمانی که شیرها بخشی از نمادگرایی فرهنگی در سرزمین بنگلادش بودند. همچنین در نشان، شعار «اتحاد، انضباط، پیشرفت» وجود دارد که آرزوی مردم برای وحدت، نظم و شکوفایی را منعکس می‌کند.
نشان یک نماد دولتی رسمی است و در اسناد رسمی، ساختمان‌ها و وسایل دولتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نشان بیانگر هدف‌مندی و قدرت مردم بنگلادش در تلاش آن‌ها برای پیشرفت اجتماعی و توسعه است.
سرود ملی بنگلادش که به نام «آمار سونار بنگلا» (که به زبان بنگالی به معنای «بنگلادش طلایی من» است) شناخته می‌شود، توسط شاعر بزرگ رابندرانات تاگور در سال 1905 نوشته شده است. این سرود بعداً تطبیق داده شد و پس از کسب استقلال به عنوان سرود ملی رسمی انتخاب شد. در این سرود از عشق به وطن و افتخار به فرهنگ و تاریخ آن سروده می‌شود.
«آمار سونار بنگلا» جزء مهمی از نمادهای دولتی است، زیرا کلمات و ملودی آن به شهروندان یادآوری می‌کند که اهمیت وحدت و تعلق به یک ملت بزرگ را فراموش نکنند. در سرود زیبایی طبیعت، میراث فرهنگی و استقلال کشور برجسته شده است. این سرود در جشن‌های دولتی، در رویدادهای رسمی و در مدارس نواخته می‌شود.
سرود در سال 1971 تصویب شد، زمانی که بنگلادش به عنوان یک کشور مستقل شناخته شد. با وجود اینکه این آهنگ مدت‌ها پیش نوشته شده بود، معنای آن به ویژه برای مردمی که به تازگی از سلطه استعمار و درگیری‌های داخلی آزاد شدند، به طور خاص اهمیت یافته است.
قبل از سال 1971، سرزمین بنگلادش بخشی از پاکستان بود و در این دوره از نمادهای پاکستان استفاده می‌شد. اما با جدایی بنگلادش و مبارزه برای استقلال، نمادهای جدیدی توسعه یافتند که ارزش‌های ملی و تمایل به خودمختاری را منعکس می‌کردند.
در دوران حاکمیت استعماری هند و سپس پاکستان، نمادهای بنگلادش به ساختارهای امپراطوری یا مذهبی وسیع‌تری متصل بودند، مانند نمادهای بریتانیا یا پاکستان. اما در سال 1952، زمانی که در داکا اعتراضات گسترده‌ای علیه ممنوعیت استفاده از زبان بنگالی برگزار شد، آگاهی نسبت به نیاز به نمادهای منحصر به فرد و مستقل برای بنگلادش شکل گرفت.
روز استقلال بنگلادش، 26 مارس، به نماد آزادی کشور و پیروزی نهایی در جنگ آزادی‌خواهان 1971 تبدیل شده است. این روز به عنوان یک جشن ملی شناخته می‌شود و در این روز توجه ویژه‌ای به نمادهای دولتی، به ویژه پرچم بنگلادش معطوف می‌شود. در این جشن، ساکنان کشور با افتخار پرچم‌ها را برافراشته می‌کنند، سرود را می‌خوانند و در رویدادهای مختلف مذهبی شرکت می‌کنند.
جشن روز استقلال همچنین با احترام به یاد کسانی که جان خود را در مبارزه برای آزادی کشور فدای کردند، مرتبط است. در طول سال‌ها، این روز به نماد نه تنها پیروزی، بلکه امید به آینده‌ای بهتر، بر اساس اصول آزادی و انصاف تبدیل شده است.
تاریخ نمادهای دولتی بنگلادش بخشی مهم از هویت ملی و تاریخ آن است. پرچم، نشان و سرود کشور نه تنها تمایل مردم به استقلال را تجسم می‌کند، بلکه مبارزه آن‌ها برای آزادی، وحدت و پیشرفت را نیز منعکس می‌کند. هر یک از این نمادها در شکل‌گیری خودآگاهی ملی و میهن‌پرستی نقش کلیدی ایفا می‌کند و یادآور گذشته و الهام‌بخش دستیابی به اهداف آینده است. نمادهای بنگلادش پیوند مهمی هستند که مردم را در زمان جشن‌ها و افتخارات متحد می‌کند و وحدت ملی و افتخار به کشور خویش را تقویت می‌کند.