دانشنامه تاریخی
کره جنوبی کشوری با میراث فرهنگی غنی و سنت زبانی عمیق است. زبان کره‌ای، یا هانگول، زبان اصلی ارتباط در کره جنوبی است و نماد مهمی از هویت ملی به شمار می‌رود. وضعیت زبانی در این کشور منحصر به فرد است و شامل ویژگی‌های تاریخی و مدرن می‌شود. سیستم نوشتن، ویژگی‌های گرامری و واژگانی و همچنین تأثیر زبان‌های دیگر بر زبان کره‌ای — همه اینها در شکل‌گیری زبان مدرن کره جنوبی نقش مهمی دارند. زبان نه تنها فرهنگ و سنت‌های کشور را منعکس می‌کند، بلکه ابزاری مهم برای تعامل و توسعه نیز به حساب می‌آید.
زبان کره‌ای (한국어، هانگو) زبان رسمی کره جنوبی است. این زبان به خانواده زبان‌های کره‌ای تعلق دارد و به طور کلی، نزدیکترین خویشاوندی در میان دیگر زبان‌ها ندارد. زبان کره‌ای یک زبان ایزوله است، بدین معنا که پیوند واضحی با دیگر خانواده‌های زبانی مانند چینی یا ژاپنی ندارد. در کره جنوبی، زبان کره‌ای نقش مرکزی در زندگی روزمره، سیستم آموزشی، رسانه‌ها و خدمات دولتی ایفا می‌کند.
هانگول، سیستم نوشتاری زبان کره‌ای، در سال 1443 به دستور پادشاه بزرگ کره، سجونگ، ایجاد شد. این یک سیستم الفبایی است که بر پایه 14 صامت و 10 مصوت بنا شده است که می‌توانند در هجاها برای تشکیل کلمات ترکیب شوند. هانگول با هدف آسان کردن نوشتن و دسترسی آن برای همه اقشار جامعه توسعه یافت، برخلاف خط چینی پیچیده‌تری که قبلاً استفاده می‌شد.
هانگول یکی از موثرترین و ساده‌ترین الفباها برای یادگیری است، که زبان کره‌ای را برای بسیاری از کره‌ای‌ها قابل دسترسی کرده است. سیستم نوشتاری به طور فعال در کره جنوبی در زمینه‌های مختلف زندگی، از آموزش تا رسانه‌های جمعی استفاده می‌شود. زبان کره‌ای مدرن به طور فعال از هانگول به همراه واژه‌برداری از دیگر زبان‌ها، به‌ویژه انگلیسی، استفاده می‌کند.
زبان کره‌ای دارای چندین ویژگی خاص در گرامر است که آن را از بسیاری دیگر زبان‌ها، مانند انگلیسی یا روسی، متمایز می‌کند. یکی از ویژگی‌های کلیدی، ساختار جمله است که معمولاً دارای ترتیب فاعل — مفعول — فعل (SOV) است. به عنوان مثال، در جمله «من دوست دارم کتاب بخوانم» در زبان کره‌ای ترتیب به این صورت خواهد بود: «من کتاب بخوانم دوست دارم».
زبان کره‌ای همچنین به ویژگی چسبندگی شناخته می‌شود، به معنی افزودن پسوندها و خلاصه‌های مختلف به ریشه کلمه برای بیان معانی گرامری. پسوندها می‌توانند زمان، ادب، اشکال سوالی و سایر ویژگی‌های گرامری را نشان دهند. این ویژگی زبان کره‌ای را انعطاف‌پذیر می‌سازد و امکان شکل‌دهی به ساختارهای پیچیده بر اساس یک ریشه کلمه را فراهم می‌کند.
ویژگی مهم دیگر، سیستم سطوح ادب است که تأثیر زیادی بر استفاده از اشکال و عبارات بستگی به وضعیت اجتماعی مکالمه‌کنندگان دارد. در کره توجه خاصی به اشکال خطاب و سطح ادب می‌شود که اهمیت سلسله مراتب را در جامعه کره‌ای منعکس می‌کند. به عنوان مثال، برای بیان یک عمل مشابه ممکن است اشکال مختلفی از افعال بسته به اینکه با چه کسی صحبت می‌شود، استفاده شود.
واژگان زبان کره‌ای غنای زیادی در تنوع واژه‌های امانت‌برداری شده، به ویژه از زبان‌های چینی و انگلیسی دارند. واژه‌های چینی (هانچا) نقش مهمی در واژگان کره‌ای، به ویژه در حوزه‌های دانشگاهی، حقوقی و رسمی ایفا می‌کنند. این به این دلیل است که تا قرن بیستم، زبان چینی منبع اصلی برای نوشتن ایدوگرام‌ها بود و بسیاری از کلمات کره‌ای ریشه چینی داشتند.
زبان انگلیسی تأثیر فزاینده‌ای بر زبان کره‌ای دارد، به ویژه در چند دهه گذشته. با توسعه جهانی شدن و فناوری اطلاعات، واژه‌ها و عبارات انگلیسی به طور فعال وارد زبان کره‌ای می‌شوند، به ویژه در زمینه‌های علمی، فناوری، مد و کسب‌وکار. نمونه‌هایی از این واژه‌ها شامل «컴퓨터» (کامپیوتر)، «인터넷» (اینترنت)، «핸드폰» (تلفن همراه) است که از انگلیسی امانت‌برداری شده‌اند.
همچنین شایان ذکر است که زبان کره‌ای به طور فعال از واژه‌های امانت‌برداری شده و اشکال سازگار با واژه‌های خارجی استفاده می‌کند که منجر به ظهور کلمات کره‌ای شده است که مثل انگلیسی به نظر می‌رسند، اما با استفاده از هانگول نوشته شده‌اند. این تطبیق یک فرایند طبیعی است که به کره جنوبی کمک می‌کند تا خود را در جامعه جهانی ادغام کند، در حالی که هویت زبانی خود را حفظ می‌کند.
زبان کره‌ای دارای چندین گویش منطقه‌ای است که در تلفظ، واژگان و حتی گرامر تفاوت دارند. گویش‌های اصلی شامل گویش سئول (که در پایتخت سئول و مناطق اطراف آن استفاده می‌شود)، گویش چونچون، گویش چولا و گویش کیونگسان است. گویش سئول گویش استانداردی است که در نهادهای دولتی، تلویزیون، کتاب‌های آموزشی و اسناد رسمی استفاده می‌شود.
اگرچه گویش‌ها ممکن است در تلفظ و واژگان متفاوت باشند، اما همه آن‌ها قابل فهم هستند. با این حال، در برخی موارد، تفاوت‌ها می‌توانند باعث ایجاد مشکلاتی در ارتباط شوند، به ویژه بین افرادی از مناطق مختلف. به عنوان مثال، گویش چولا به خاطر لحن خاص و واژگان خاصی که در دیگر نقاط کشور همیشه قابل فهم نیستند شناخته می‌شود. با این حال، با وجود تفاوت‌های گویشی، کره‌ای‌ها معمولاً در ارتباط با سخنوران دیگر گویش‌ها با مشکلات جدی مواجه نمی‌شوند.
علاوه بر این، گویش‌ها یک اهمیت فرهنگی دارند، زیرا معمولاً تاریخ و ویژگی‌های مناطق استفاده‌شونده را منعکس می‌کنند. به عنوان مثال، گویش چونچون به عنوان یکی از ملودیک‌ترین گویش‌ها شناخته می‌شود، در حالی که گویش کیونگسان به عنوان گویشی با لهجه قوی شهرت دارد که به آن خاصیت ویژه‌ای می‌بخشد.
همانطور که قبلاً اشاره شد، زبان انگلیسی در چند دهه گذشته تأثیر قابل توجهی بر زبان کره‌ای داشته است. در کره جنوبی، زبان انگلیسی از سنین پایین در مدارس تدریس می‌شود و دانش آن به عنوان یک مهارت مهم برای پیشرفت شغلی در نظر گرفته می‌شود. این باعث می‌شود که بسیاری از واژه‌ها و عبارات انگلیسی بخشی از گفتار روزمره کره‌ای‌ها شوند، به ویژه در میان جوانان.
علاوه بر این، تأثیر زبان ژاپنی وجود دارد، به ویژه در زمینه رویدادهای تاریخی مانند اشغال کره توسط ژاپن در نیمه اول قرن بیستم. اگرچه زبان ژاپنی در کره جنوبی رسمی نیست، بسیاری از کره‌ای‌ها آن را می‌شناسند و واژه‌های امانت‌برداری شده از زبان ژاپنی در زبان کره‌ای دیده می‌شود، به ویژه در ارتباط با فرهنگ و هنر.
زبان کره‌ای همچنین به طور فعال از زبان‌های آسیایی دیگر، مانند چینی و مغولی، واژه‌برداری می‌کند که این به تبادلات تاریخی و فرهنگی در منطقه مرتبط است. این واژه‌برداری‌ها تأثیری بر توسعه زبان کره‌ای در طول قرن‌ها داشته و همچنان بر ویژگی‌های واژگانی مدرن تأثیر می‌گذارد.
زبان کره‌ای بخش اساسی از فرهنگ کره جنوبی است و به عنوان پیوند اصلی برای میلیون‌ها نفر عمل می‌کند. ویژگی‌های گرامری، سیستم نوشتاری منحصر به فرد هانگول، واژگان غنی و تفاوت‌های گویشی — همه اینها جنبه‌های مهمی از هویت ملی را تشکیل می‌دهند. زبان کره جنوبی نه تنها سنت‌ها را حفظ می‌کند، بلکه به طور فعال در حال توسعه است و واژه‌های امانت‌برداری شده از دیگر زبان‌ها را یکپارچه می‌کند که گویای جهانی‌سازی و تغییرات مدرن در کشور است. با وجود تأثیر زبان‌های دیگر، زبان کره‌ای همچنان ابزار قدرتمندی برای بیان فرهنگ، حافظه تاریخی و ارزش‌های مردم کره جنوبی باقی می‌ماند.