دانشنامه تاریخی
استعمار اسپانیایی شیلی که در قرن شانزدهم آغاز شد، نقطه عطفی در تاریخ این کشور به شمار می‌رود و تأثیر زیادی بر توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آن گذاشت. این استعمار نه تنها توسعه نظامی بود بلکه فرایندی بود که چهره منطقه، جمعیت آن و منابع آن را تغییر داد.
استعمار اسپانیایی آمریکای لاتین بعد از کشف دنیای جدید توسط کریستف کلمب در سال 1492 آغاز شد. اسپانیا با هدف گسترش دارایی‌های استعماری خود و یافتن راه‌های جدید تجاری به طور فعال به کاوش و استعمار سرزمین‌های مختلف پرداخت. در این زمینه، شیلی با منابع طبیعی غنی‌اش، هدف جذابی برای طبیعت‌گردان اسپانیایی شد.
در سال 1536، کنکیستادور اسپانیایی دیگو د آلمگرو اولین اروپایی شد که به سرزمین شیلی سفر کرد. اما Expedición او موفقیت‌آمیز نبود و او ناگزیر به بازگشت به پرو بود. بار دیگر شیلی در سال 1540 تحت رهبری پدرو د والدیویا مورد کاوش قرار گرفت، که در سال 1541 شهر سانتیاگو را پایه‌گذاری کرد. این رویداد آغاز یک استعمار عمیق‌تر و سیستماتیک‌تر در منطقه بود.
والدیویا با تکیه بر یک ارتش کوچک و فناوری‌های زمان خود، فرایند فتح سرزمینی که توسط قبایل مختلف بومی از جمله ماپوچه سکونت داشتند، آغاز کرد. اسپانیایی‌ها با مقاومت شدید قبایل محلی مواجه شدند که باعث شد استعمار شیلی فرآیندی پیچیده و طولانی شود. جنگ‌ها و درگیری‌های گاه به گاه، مانند نبرد معروف توکومانو، نشان‌دهنده این بود که ماپوچه بی‌مبارزه تسلیم متجاوزان نخواهند شد.
با برقراری کنترل اسپانیایی‌ها بر شیلی، فرآیند استثمار اقتصادی منطقه آغاز شد. اسپانیایی‌ها سیستم‌های کشاورزی بر اساس مدل‌های اروپایی را معرفی کردند و شروع به کشت محصولاتی مانند گندم، ذرت و انگور کردند. در عین حال، آنها از منابع محلی، مانند طلا و نقره، برای تأمین مالی امیال استعماری خود استفاده کردند. با این حال، استخراج مواد معدنی در شیلی به اندازه دیگر نقاط آمریکای لاتین، مانند پرو، پیشرفته نبود.
استعمار به تغییرات اجتماعی قابل توجهی در شیلی منجر شد. اسپانیایی‌ها ساختارهای اجتماعی جدیدی را به همراه آوردند، از جمله سلسله‌مراتب مبتنی بر نژاد و نژاد. در راس این سلسله، اسپانیایی‌ها و نسل‌های آنها قرار داشتند، در حالی که بومیان، مانند ماپوچه، در پایین‌ترین رده‌های سلسله‌مراتب اجتماعی قرار داشتند. این امر نابرابری‌ای را ایجاد کرد که همچنان در جامعه مدرن وجود دارد.
دین نقش مهمی در استعمار اسپانیایی ایفا کرد. اسپانیایی‌ها که کاتولیک بودند، سعی در تبدیل بومیان به مسیحیت داشتند. مبلغان، مانند یسوعی‌ها، با نشاط در میان ماپوچه‌ها کار کرده و ماموریت‌هایی را ایجاد کردند و به آموزش بومیان در اصول ایمان کاتولیک پرداختند. هرچند برخی از بومیان مسیحیت را پذیرفتند، بسیاری از آنها اعتقادات سنتی خود را حفظ کردند که منجر به همزیستی بین عناصر هر دو مکتب دینی شد.
مقاومت ماپوچه‌ها در طول تمام دوره استعمار ادامه داشت. در دهه 1550، درگیری‌های گسترده‌ای آغاز شد، مانند جنگ آراوکو، که در آن اسپانیایی‌ها ضررهای جدی متحمل شدند. ماپوچه‌ها از دانش خود در مورد منطقه و استراتژی‌های جنگ چریکی برای مبارزه با متجاوزان استفاده کردند. این جنگ به مدت چندین دهه ادامه داشت و نماد مبارزه مردم محلی برای آزادی آنها شد.
سیستم مالکیت زمینی که توسط اسپانیایی‌ها ایجاد شد، بر اساس اصل "انکومیندا" بود که به استعمارگران اجازه می‌داد زمین و حق کار بر روی بومیان را بدست آورند. این به استثمار جمعیت محلی و تخریب شیوه‌های سنتی زندگی آنها منجر شد. صاحب‌زمین‌ها، که به عنوان "پوسسور" شناخته می‌شدند، به تدریج قدرتمندتر شدند که تفاوت‌های اجتماعی و اقتصادی را در جامعه استعماری افزایش داد.
در پایان قرن هفدهم، اقتصاد شیلی شروع به ثبات و توسعه کرد، به‌ویژه به لطف کشت انگور و تولید شراب که بخشی مهم از اقتصاد شیلی شد. اسپانیایی‌ها همچنین شروع به توسعه تجارت کردند و شراب شیلی در بازارهای صادراتی محبوب شد. این به بهبود اقتصاد و ظهور طبقات جدید جمعیتی، مانند بازرگانی، کمک کرد.
استعمار اسپانیایی میراث قابل توجهی در فرهنگ شیلی برجای گذاشت، از جمله زبان، دین، معماری و آداب و رسوم. زبان اسپانیایی زبان رسمی کشور شد و کاتولیسیسم دین اصلی گردید. بسیاری از جنبه‌های فرهنگ اسپانیایی در زندگی محلی ادغام شد و به این ترتیب یک ادغام فرهنگی منحصر به فرد شیلیایی ایجاد شد که هر دو سنت اسپانیایی و محلی را منعکس می‌کند.
استعمار اسپانیایی شیلی تأثیر عمیقی بر توسعه کشور گذاشت. این فرآیند، که با درگیری‌ها و مقاومت همراه بود، ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی منطقه را تغییر داد. با وجود پیامدهای منفی استعمار، مانند نابودی سنت‌ها و آداب و رسوم محلی، میراث فرهنگ اسپانیایی اخیراً بخش مهمی از هویت شیلیایی باقی مانده و جامعه مدرن را شکل می‌دهد.