دانشنامه تاریخی
اصلاحات اجتماعی در فیلیپین بخش مهمی از توسعه کشور هستند و تغییرات تاریخی و معاصر در جامعه را منعکس می‌کنند. از زمان کسب استقلال تا به امروز، دولت فیلیپین به طور فعال بر روی بهبود شرایط زندگی شهروندان خود کار کرده است، که شامل اصلاحات در زمینه‌های آموزش، بهداشت و درمان، حمایت اجتماعی، سیاست‌های اراضی و حقوق زنان می‌شود. با این حال، موفقیت‌ها در اجرای این اصلاحات همیشه پایدار نبوده و کشور با چالش‌های مختلفی از جمله بی‌ثباتی سیاسی، فساد و فقر مواجه بوده است. در این مقاله به بررسی اصلاحات اجتماعی کلیدی فیلیپین، تکامل تاریخی آن‌ها و ابتکارات معاصر پرداخته می‌شود.
پس از کسب استقلال از ایالات متحده در سال 1946، فیلیپین با ضروریات ایجاد سیاست اجتماعی جدیدی روبرو شد که به بهبود زندگی مردم هدفمند بود. در سال‌های اولیه وجود جمهوری مستقل، دولت بر روی احیای اقتصادی که به وسیله جنگ جهانی دوم ویران شده بود تمرکز کرد. یکی از وظایف مهم کاهش سطح فقر و تأمین نیازهای اجتماعی اساسی شهروندان بود.
یکی از اولین اصلاحات اجتماعی در سال‌های پس از جنگ، ایجاد سیستم ملی بهداشت و درمان بود. در سال 1947، وزارت بهداشت و درمان تأسیس شد که هدف آن بهبود دسترسی به خدمات پزشکی، به‌ویژه در مناطق روستایی بود. دولت شروع به ساخت بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها کرد و همچنین برنامه‌های واکسیناسیون و مبارزه با بیماری‌های عفونی مانند مالاریا و سل را اجرایی کرد.
مد reformaی نیز در زمینه آموزش انجام شد. دولت تلاش‌ها را برای افزایش تعداد مؤسسات آموزشی و بهبود کیفیت آموزش ادامه داد، با تأکید ویژه بر مناطق روستایی که سطح سواد در آن‌ها پایین بود. در سال 1949، قانون آموزش ابتدایی اجباری تصویب شد که دسترسی تمامی کودکان به مدرسه ابتدایی را تضمین کرد.
حکومت فردیناند مارکوس (1965–1986) با انتقال به سیاست‌های سخت‌گیرانه‌تر در حوزه اصلاحات اجتماعی مشخص شد. با وجود ماهیت استبدادی حکومت او، مارکوس تعدادی اصلاحات را برای توسعه زیرساخت و بهبود وضعیت اجتماعی در کشور آغاز کرد. یکی از مهم‌ترین اقدامات، اجرای برنامه "اصلاحات روستایی برای مردم" در دهه 1970 بود که هدف آن بهبود شرایط زندگی کشاورزان و دیگر ساکنان روستاها بود.
در چارچوب این برنامه، قانون اصلاحات اراضی 1972 تصویب شد که شامل بازتوزیع زمین بین کشاورزان بود. این اصلاحات، هرچند که به خاطر اجرای ناکافی‌اش مورد انتقاد قرار گرفت، تأثیراتی بر بخش کشاورزی داشت که در آن سال‌ها زمین‌داران بزرگ تسلط داشتند. با این حال، این برنامه نتوانست به‌طور کامل به مشکلات فقر در روستاها رسیدگی کند و گاهی اوقات بازتوزیع زمین به درگیری‌ها و تنش‌های اجتماعی منجر شد.
علاوه بر این، در دوران حکومت مارکوس، اصلاحاتی در عرصه‌های آموزش و بهداشت و درمان نیز انجام شد. ایجاد سیستمی از بهداشت و درمان که بر دسترسی گسترده به خدمات پزشکی تأکید داشت، نقش مهمی در کاهش سطح بیماری‌ها و افزایش طول عمر جمعیت ایفا کرد. در عین حال، اصلاحات آموزشی به افزایش تعداد دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشی منجر شد که به بهبود سطح آموزش در کشور کمک کرد.
پس از سرنگونی مارکوس در سال 1986، تحت مدیریت جدیدی که توسط کوری آکینو رهبری می‌شد، فیلیپین آغاز به بازگشت به نظام دموکراتیک و فرآیند اصلاح سیستم اجتماعی کرد. قانون اساسی 1987 به دنبال تأمین حقوق شهروندان، توسعه آزادی‌های مدنی و بهبود شرایط زندگی در تمام سطوح جامعه بود.
توجه خاصی به اصلاحات در زمینه بهداشت و درمان معطوف شد. در سال 1990، خدمات ملی بهداشت (PhilHealth) ایجاد شد که بیمه پزشکی ارائه می‌داد و دسترسی به خدمات پزشکی را برای تمامی اقشار جامعه فراهم می‌کرد. در عین حال، با وجود تلاش‌های دولت، بهداشت و درمان در مناطق روستایی، جایی که خدمات پزشکی محدود بود، به شدت توسعه نیافته باقی ماند.
اصلاحات اجتماعی همچنین شامل آموزش نیز می‌شد. یکی از اقدامات مهم، ایجاد برنامه "آموزش برای همه" در دهه 1990 بود که به توسعه دسترسی به آموزش برای کودکان از خانواده‌های کم‌درآمد پرداخت. این برنامه شامل ساخت مدارس جدید و همچنین کاهش هزینه‌های مواد آموزشی بود. با این حال، مشکلات کیفیت آموزش در مدارس عمومی همچنان برقرار بود، به‌خصوص در مناطق روستایی.
در دهه‌های اخیر اصلاحات اجتماعی در فیلیپین ادامه داشته است، با وجود چالش‌های اقتصادی و بی‌ثباتی سیاسی. یکی از ابتکارات کلیدی، قانون خدمات پزشکی جامع است که در سال 2019 تصویب شد. این قانون دسترسی به خدمات پزشکی را برای تمامی شهروندان فراهم می‌کند، بدون توجه به وضعیت مالی آن‌ها، و به بهبود سیستم بهداشت و درمان در کشور کمک می‌کند.
گام مهم دیگری، تقویت حمایت اجتماعی از طریق گسترش برنامه‌های کمک به اقشار آسیب‌پذیر مانند برنامه 4Ps (برنامه حمایت از خانواده فیلیپینی) بود که کمک‌های مالی را به خانواده‌های کم‌درآمد برای بهبود شرایط زندگی آن‌ها ارائه می‌دهد. این یکی از بزرگترین برنامه‌های اجتماعی فیلیپین است که حمایت را برای بیش از 4 میلیون خانواده فراهم می‌کند.
در سال‌های اخیر، همچنین بر حل مشکلات فقر که هنوز یکی از جدی‌ترین مسائل اجتماعی کشور است، تأکید بیشتری شده است. دولت پروژه‌هایی را به منظور بهبود شرایط مسکن برای گروه‌های اجتماعی کم‌درآمد، ایجاد مشاغل و افزایش سطح زندگی از طریق برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی، به اجرا می‌گذارد.
در دهه‌های اخیر، توجه ویژه‌ای به اصلاحات اجتماعی که به افزایش حقوق زنان و برابری جنسیتی معطوف شده است، وجود داشته است. در سال 1995، فیلیپین قانون خشونت خانگی را تصویب کرد که از زنان در برابر خشونت و اقدام‌های خشونت‌آمیز مردان حمایت می‌کند و همچنین شامل اقداماتی برای افزایش آگاهی و آموزش جامعه در مورد تخلفات در این حوزه است.
در سال 2010، قانون حمایت از زنان در اقتصاد تصویب شد که به بهبود شرایط برای زنان در حوزه شغلی معطوف است. این قانون به تأمین فرصت‌های برابر برای زنان در بازار کار کمک می‌کند و همچنین حقوق مرخصی زایمان را برای آن‌ها فراهم می‌کند و آن‌ها را از تبعیض در محل کار محافظت می‌کند. همچنین باید به افزایش تعداد زنان در سیاست و در سمت‌های مدیریتی در دهه‌های اخیر اشاره کرد که گام مهمی در جهت برابری جنسیتی محسوب می‌شود.
اصلاحات اجتماعی در فیلیپین مسیر طولانی‌ای را طی کرده و از بازسازی پس از جنگ گرفته تا ابتکارات معاصر که به بهبود کیفیت زندگی مردم هدفمند هستند، پیشرفت کرده‌اند. با وجود چالش‌های متعدد همچون فقر، بی‌ثباتی سیاسی و مشکلات اقتصادی، کشور همچنان به جلو پیش می‌رود و اقدامات لازم برای بهبود زیرساخت اجتماعی و افزایش دسترسی به خدمات اجتماعی برای تمام اقشار جامعه را به‌عمل می‌آورد. مهم‌ترین جنبه‌های اصلاحات معاصر شامل بهداشت و درمان، آموزش، برابری جنسیتی و حمایت از خانواده‌های کم‌درآمد است که نشان‌دهنده تمایل فیلیپین به یک جامعه عادلانه‌تر و برابر‌تر است.