دانشنامه تاریخی
فیلیپین یک کشور چند زبانه است که در آن از زبان‌ها و گویش‌های متعددی استفاده می‌شود. تنوع زبانی فیلیپین نتیجه‌ای از میراث تاریخی و فرهنگی است که تحت تأثیر قبیله‌های محلی و همچنین قدرت‌های استعماری همچون اسپانیا و آمریکا به وجود آمده‌است. ویژگی‌های زبانی فیلیپین نقش مهمی در زندگی روزمره، آموزش و همچنین در زندگی سیاسی و اجتماعی کشور ایفا می‌کند. در این مقاله به بررسی زبان‌های اصلی فیلیپین، تاریخچه، ویژگی‌ها و تأثیر آنها بر فرهنگ معاصر فیلیپینی پرداخته می‌شود.
در فیلیپین بیش از 170 زبان و گویش مختلف وجود دارد. از میان آنها دو زبان در زندگی کشور نقش مرکزی دارند: فیلیپینی و انگلیسی. فیلیپینی زبان رسمی کشور است و بر اساس زبان تگالوگ بنا شده‌است که در سال 1937 به عنوان زبان اصلی انتخاب شد. انگلیسی همچنین زبان رسمی است و در نهادهای دولتی، کسب و کار و آموزش مورد استفاده قرار می‌گیرد.
زبان فیلیپینی به طور گسترده‌ای در زندگی روزمره، به‌ویژه در شهرهای بزرگ مانند مانیل، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این زبان به ابزار مهمی برای اتحاد گروه‌های قومی و زبانی مختلف در کشور تبدیل شده و بستری مشترک برای ارتباط فراهم می‌آورد. با وجود این، بسیاری از مردم همچنین به زبان‌ها و گویش‌های مادری خود، مانند سبوانو، ایلوکو، بیکول، هیلیگاینون و دیگران، بسته به منطقه صحبت می‌کنند.
زبان تگالوگ که اساس زبان فیلیپینی را تشکیل می‌دهد، یکی از رایج‌ترین زبان‌ها در فیلیپین است. این زبان زبان مادری حدود 30٪ از جمعیت کشور است، عمدتاً در جنوب لوزون و مانیل. در سال 1937 تگالوگ به عنوان زبان اصلی زبان ملی فیلیپین انتخاب شد که نمایانگر تمایل به وحدت در یک کشور چند زبانه است.
زبان تگالوگ دارای ادبیات و فرهنگ غنی است و دستور زبان و ساختار آن تأثیر قابل توجهی در توسعه زبان فیلیپینی داشته‌است. اگرچه زبان فیلیپینی بر اساس تگالوگ بنا شده‌است، اما با واژه‌های قرضی از اسپانیایی، انگلیسی، چینی و دیگر زبان‌ها مکمل شده‌است که به گذشته استعماری کشور اشاره دارد. این موضوع زبان فیلیپینی را انعطاف‌پذیر و قادر به ادغام عناصر مختلف فرهنگ‌های دیگر می‌سازد.
زبان اسپانیایی تأثیر قابل توجهی بر فرهنگ و زبان فیلیپین دارد، زیرا فیلیپین بیش از 300 سال تحت سلطه اسپانیایی‌ها بود، از 1565 تا 1898. در این دوره، اسپانیایی زبان اداری، مذهبی و آموزشی شد. اگرچه زبان اسپانیایی امروزه زبان رسمی نیست، بسیاری از فیلیپینی‌ها از واژه‌های اسپانیایی در گفتار روزمره خود، به ویژه در زمینه‌هایی مانند دین، غذا، خانواده و مدیریت استفاده می‌کنند.
نمونه‌ای از تأثیر اسپانیایی شامل واژه‌های قرضی متعدد در واژگان زبان فیلیپینی است. بسیاری از کلمات فیلیپینی برای اشیاء مربوط به دین، مدیریت، زمان و ریاضی ریشه‌های اسپانیایی دارند. شکل‌گیری اعداد، روزهای هفته و همچنین نام‌های خانوادگی محلی و نام‌های شهرها نیز اثر اسپانیایی را به همراه دارد.
زبان انگلیسی در اوایل قرن 20 به فیلیپین آمد، زمانی که این کشور پس از جنگ اسپانیایی-آمریکایی به مستعمره ایالات متحده تبدیل شد. در طول دوره آمریکایی که از 1898 تا 1946 ادامه داشت، زبان انگلیسی به عنوان زبان آموزش و اداری معرفی شد. پس از کسب استقلال از ایالات متحده در سال 1946، انگلیسی به ایفای نقش مهمی در فیلیپین ادامه داد و به عنوان دومین زبان رسمی کشور در کنار فیلیپینی باقی ماند.
زبان انگلیسی در نهادهای دولتی و قضایی، همچنین در آموزش و کسب و کار مورد استفاده قرار می‌گیرد. یکی از ویژگی‌های مهم این است که بیشتر فیلیپینی‌ها دو زبانه هستند: آنها به زبان فیلیپینی و زبان انگلیسی صحبت می‌کنند. در مدارس مانیل، زبان انگلیسی غالباً در کنار زبان فیلیپینی تدریس می‌شود و در دانشگاه‌ها و کالج‌ها برای تدریس علوم، فناوری و روابط بین‌الملل استفاده می‌شود.
فیلیپین به خاطر تنوع زبانی خود شهرت دارد. در سرزمین این کشور بیش از 170 زبان مختلف وجود دارد که هرکدام ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود را دارند و در مناطق مختلف استفاده می‌شوند. سبوانو، هیلیگاینون، بیکول، ایلوکو، واری و دیگر زبان‌ها — همه این زبان‌ها دارای تعداد زیادی گویشور هستند و به‌طور گسترده‌ای در زندگی روزمره در سطح منطقه‌ای استفاده می‌شوند.
هر زبان و گویش نقش مهمی در حفظ سنت‌های فرهنگی و هویت ملت‌های مختلف ساکن فیلیپین ایفا می‌کند. به عنوان مثال، سبوانو زبان اصلی در جزایر سبو و مناطق همجوار است و توسط بیش از 20 میلیون نفر صحبت می‌شود. به نوبه خود، هیلیگاینون در بخش غربی جزایر ویسای پخش شده‌است و ایلوکو در شمال لوزون. این زبان‌ها نه تنها وسایل ارتباطی هستند، بلکه میراث فرهنگی غنی‌ای را در قالب موسیقی سنتی، فولکلور و ادبیات به همراه دارند.
سیاست زبانی فیلیپین به دنبال یافتن تعادل میان حفظ تنوع زبانی و اتحاد ملت از طریق زبان ملی است. هدف اصلی ایجاد سیستمی آموزشی و اداری است که در آن زبان‌های فیلیپینی و انگلیسی در فعالیت‌های رسمی استفاده می‌شود، در عین حال احترام به زبان‌های محلی حفظ می‌شود.
برای این منظور، فیلیپین قوانین و برنامه‌های مختلفی را تصویب کرده‌است که به حمایت از چندزبانگی معطوف است. یکی از جنبه‌های مهم این سیاست، الزامی بودن تدریس زبان‌های فیلیپینی و انگلیسی در مدارس و همچنین حفظ و حمایت از زبان‌های محلی در مناطق مختلف است. در کشور ابتکارات اجتماعی و فرهنگی زیادی برای حفظ زبان‌ها و گویش‌های منحصر به‌فرد وجود دارد، از جمله برنامه‌هایی برای مستندنگاری زبان‌های در حال انقراض و ایجاد آثار ادبی به این زبان‌ها.
تنوع زبانی فیلیپین یکی از ویژگی‌های اصلی این کشور است. زبان‌های فیلیپین معانی تاریخی و فرهنگی عمیقی را در خود دارند، که نمایانگر مبارزات چند صد ساله برای هویت و تأثیر قدرت‌های استعماری است. امروزه زبان‌های فیلیپینی و انگلیسی به عنوان وسایل مهمی برای ارتباط و اتحاد مردم عمل می‌کنند، در حالی که زبان‌های محلی همچنان نقش مهمی در حفظ میراث فرهنگی ایفا می‌کنند. سیاست زبانی فیلیپین به حمایت از چندزبانگی و احترام به تنوع زبانی متمرکز است که بخشی مهم از هویت ملی و توسعه کشور محسوب می‌شود.